Busy...busy...busy

November was in alle opzichte een drukke maand. Het is duidelijk te merken op kantoor dat "het seizoen" is begonnen. Last minute campers, vermiste reizigers, overboekte hotels, ja we hoeven ons niet te vervelen :-) Ik heb er in ieder geval lol in, de sfeer is goed en ik leer natuurlijk alles over de leuke plekken van Nieuw Zeeland wat erg handig is wanneer ik zelf mijn "toeristische pet" opzet.

Dat heb ik dus de afgelopen weken ook een aantal keer gedaan. Eerste weekend van November ben ik op zaterdag richting Napier getuft. Alleen al de weg er naar toe is een waar spektakel. Het landschap is zo mooi, dat is gewoonweg niet te omschrijven. Het is een erg bochtige weg die tussen de bergen doorslingert, dus wel wat stuurwerk vereist (mijn autootje had het af en toe wel een beetje zwaar met al het klimmen), maar na iedere bocht werd ik weer opnieuw verrast met een fenomenaal vergezicht. Het is natuurlijk volop lente, dus de bomen kijken allemaal frisgroen, volop wilde bloemen langs de weg en dat tegen de achtergrond van een fel blauwe lucht. Helaas leende de weg zich niet echt om te stoppen en foto's te maken, maar alleen de rit er naar toe maakte het bezoek aan Napier mee dan waard. De stad zelf is overigens ook een aanrader, in 1931 heeft een aardbeving het grootste gedeelte van het toenmalige centrum verwoest. De stad is herbouwd in Art Deco stijl, in die tijd een zeer populaire bouwstijl. Het geeft het stadje karakter en ik heb er dus lekker rondgebanjerd, tot dat het helaas begon te regenen, toen heb ik mijn heil maar gezocht in het Nationale Aquarium van Nieuw Zeeland, waar ik naast allerlei vissen ook eindelijk een echte kiwi (vogel) heb mogen aanschouwen.

De week erna was het tijd voor "Windy - Welly", zo wordt Wellington in de volksmond wel genoemd, want waaien kan het er! Tijdens onze vakantie in 2007 hebben we Wellington wel bezocht, maar echt enthousiast waren we niet. Ik herinnerde me regen, de al genoemde wind, veel een richtingsverkeer straten en een hotel met zulke dunne wandjes, dat we letterlijk de conversatie aan de andere kant van de muur konden horen. Kortom, Wellington mocht in de herkansing, maar moest zich wel van z'n beste kant laten zien....Nou, dat is gelukt, met vlag en wimpel geslaagd, sterker nog...vergeet Auckland...hallo Wellington!! Na een vrij ontspannen vluchtje, de wind had blijkbaar ook besloten om zich te gedragen, stond ik zo'n 50 minuten na vertrek uit Taupo op Wellington grond. In overleg met Peter hadden we besloten om het nuttige met het aangename te verenigen, dus na eerst een zakelijke afspraak in het hotel waar ik verbleef kon ik de stad gaan (her-) ontdekken. Ik ben eigenlijk direct richting Te Papa gekoerst. Als je ooit in Nieuw Zeeland komt, ga dan dus zeker naar Wellington en sla Te Papa indien mogelijk niet over. Dit museum is absoluut geweldig, ik ben er 4,5 uur geweest en heb nog niet alles gezien. Combinatie van allerlei exposities en op dit moment een tentoonstelling genaamd "European Masters" met werken van o.a. Monet, Degas en Van Gogh. Vervolgens ben ik met de Cable Car (een soort trammetje) naar "boven" gegaan, want naast "windy" is "Welly" ook behoorlijk "hilly". Op deze heuvel ligt ondermeer Carter Observatory, een museum waar het heelal wordt beschreven en waar je in 3D een uitleg krijgt over de sterren en een ruimtereis maakt als astronaut, heel funny. Na mijn out-of-space ervaring ben ik rustig via een wandeling door de "botanical gardens" weer afgezakt richting centrum, waar ik wat heb gedronken en gegeten met een Nederlands stel. Mijn collega Peter en zijn vrouw hebben een tijdje in Wellington gewoond en daar wat Nederlandse vrienden gemaakt, Peter had hen gemaild met de vraag of ze mij misschien 's avonds een beetje wilde entertainen. We hebben lekker samen wat gegeten en de Nederlandse gebruiken en Kiwi manier van leven onder de loep genomen, het was een gezellige avond. De volgende dag had een andere landgenote aangeboden om zich over mij te ontfermen. Met deze dame, Sjieuwke, had ik gelijk een goede klik en we zijn de hele dag samen op pad geweest. Hebben een erg lange wandeling gemaakt langs de kust, samen geluncht en toen was het voor mij alweer tijd om naar het vliegveld te gaan, waar ze mee heeft gedropt.

Afgelopen zondag hebben we elkaar weer gezien, want toen ben ik samen met Peter en zijn vrouw Antje naar Ohakune geweest. Deze plaats ligt bij de "mountains" en is in de winter het episch centrum van het ski-gebeuren. Sjieuwke was vanuit Wellington ook hier naar toe gekomen en met z'n vieren hebben we "Waitonga Falls" gelopen. Een wandeling van ca. 1,5 uur richting een fantastisch waterval. We hadden mazzel met het weer, want bij aankomst in Ohakune kwam het met bakken uit de hemel, maar gelukkig klaarde het op en konden we op pad. Overigens is de weg naar Ohakune ook erg mooi, deze leidt via "Desert Road", een weg die in de winter nogal eens wordt dichtgegooid wegens sneeuwval. Op de terugweg zijn we via Tongario National Park richting Taupo gecrosst. Onderweg nog even gestopt in Whakapapa Village, hiervandaan vertrekken allerlei wandelingen, want Tongariro National Park is een populaire bestemming als het op trackings aankomt. Voor de liefhebbers, er zijn 3 mountains (het zijn eigenlijk vulkanen...die nog actief zijn) in dit National Park (het eerste van NZ), dit zijn Tongariro, Ruapahu and Ngauruhoe, de laatste speelde een hoofdrol in "Lord of the Rings" als Mount Doom en het park was het decor voor Mordor.

En dan nu het absolute hoogtepunt van de maand, HET U2 Concert. Wat kan ik daar over zeggen, het was "awesome, amazing, absolutely fab". Het was voor mij sowieso heel bijzonder om hier naar toe te gaan. Samen met Janine donderdagochtend redelijk op tijd richting Auckland gegaan. Als behoorlijke die-hards hadden we besloten om op tijd richting stadion te gaan, zodat we aardig dicht bij het podium konden staan, nou dat lukte, kon Bono bijna aanraken :-) Ze speelde werkelijk bijna alle nummers waar bijzondere herinneringen voor mij aankleven, alsof het zo moest zijn :-) Bij "One Tree Hill" heb ik het niet droog gehouden, ik was overigens niet de enige, want wellicht hebben jullie meegekregen dat hier vorige week een grote mijnramp zich heeft voorgedaan, waarbij 29 mijnwerkers om het leven zijn gekomen. Nieuw Zeeland is in diepe rouw en verdrietig dat het Zuidereiland zo hard wordt geraakt in zo'n korte tijd, want de aardbeving ligt nog vers in het geheugen. Bono nam het woord en gaf aan het heel bijzonder te vinden dat ze deze week hier mochten spelen en ze droegen "One Tree Hill" op aan de "miners", de namen van de mannen rolden voorbij op de schermen en iedereen was erg onder de indruk. Ik had natuurlijk zo mijn eigen redenen, maar het was hoe dan ook erg emotioneel. Na afloop raakte Janine en ik er niet over uitgesproken hoe geweldig het was en vrijdag zijn we luidkeels meezingend met de in de auto aanwezige U2-cd's terug naar Taupo gekart. De rest van het weekend heb ik genoten van het prachtige weer...euh...vast heel irritant om te horen, maar we hebben temperaturen van rond de 25 graden op het moment....maar sneeuw is ook heel leuk :-)!!

Morgen weer aan de slag na mijn mini-break. Over 4 weken is het kerst, niet te geloven!! "I am dreaming of a white Christmas" klinkt heel anders als je in je korte broek en teenslippers boodschappen loopt te doen...Anyway, excuses als ik jullie weer te lang heb opgehouden, met dit wederom iets uit de hand gelopen lange verhaal. Ten slotte nog de plannen voor de maand december, bezoek aan Palmerston North, weekendje Cambridge/Hamilton en Christmas parties. 't Kan zo maar weer veranderen, want moet zeggen dat het leven zonder agenda toch wel prettig is!!

Fijne Sinterklaas!!