Spanning en sensatie...

Ik heb de afgelopen maanden hier al heel veel geweldige dingen gedaan, ontzettend veel mooie dingen gezien en enorm van alles genoten, maar dit weekend heb ik waarschijnlijk het allergaafste gedaan tot nu toe...ik heb geskydived!!!! Ik vond het helemaal GEWELDIG!!

Taupo is zo'n beetje de beste plaats om te skydiven in Nieuw Zeeland, ik had me dan ook voorgenomen om dat een keer te gaan doen. Toch was het er nog steeds niet van gekomen, het ontbrak me toch een beetje aan moed... Toen ik zaterdagochtend wakker werd, scheen de zon, staalblauwe lucht, kortom een perfecte dag voor een skydive. Dit ging ook door me heen, maar toen vervolgens tijdens het ontbijt Peter tussen neus en lippen door dezelfde opmerking maakte, besloot ik dat het er toch maar eens van moest komen. Iets blijven zeggen, maar vervolgens niet doen, vind ik geen optie :-). Antje heeft vorig jaar ook een skydive gemaakt, dus ik vond het wel fijn dat ze beide meegingen voor de "morele" steun.

Met toch wel enigszins knikkende knieen meldde ik me bij de balie, nou het kwam mooi uit, werd me verteld, ik kon over ca. 30 minuten mee met het volgende vliegtuigje. Eerst werd me nog een demonstratiefilm getoond en vervolgens kreeg ik nog wat extra uitleg. Erg prettig dat de staff member een Nederlander was :-) Ik wist in ieder geval zeker dat ik alle info goed meekreeg. Antje was ondertussen druk foto's van me aan het schieten. Na de uitleg werd ik in een overall gehesen (rood...dat valt wat beter op mocht het mis gaan... :-) ) en vervolgens kreeg ik een harnas aan, waar ik mee aan de tandem-master zou worden vastgemaakt, want jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik niet in m'n eentje uit een vliegtuig ging springen. Ik was natuurlijk behoorlijk nerveus, maar ik had er ook zin in, ik had al zo vaak gekeken naar die mensjes die aan een parachute naar beneden kwamen dwarrelen, het leek me echt geweldig. Na nog zo'n 15 minuten wachten, gingen we de lucht in. Het was een errug klein vliegtuigje en op een bepaald moment moesten we ook een zuurstofmasker op, want niet zoals bij een normaal vliegtuig cabinedruk etc. Op zo'n 12000 feet maakte de tandem-master Grant, mijn harnas aan hem vast, niet veel later ging de deur van het vliegtuigje open en sprongen de eerste eruit. Ik heb zowel foto's als video's (ook met een handcamara dus van heel dichtbij :-)) laten maken, dus zij gingen eerst en toen....whaahhhhhh......gingen wij. Op 15000 feet (een kleine 4600 meter) in vrije val, een onbeschrijfelijk, machtig, eng maar fantastische ervaring. Je valt... en valt... en valt...en dan...gaat de parachute open. Zoals gezegd was het een prachtige dag, de vulkanen in National Park waren heel goed zichtbaar, met sneeuw op de toppen. Het meer onder me, de bossen rondom Taupo...oh, onbeschrijflijk. Ik mocht zelf ook nog even van Grant de parachute "besturen" (natuurlijk hielp hij stiekem wel een handje mee), maar dat was wel echt een machtig gevoel. Uiteindelijk stond ik na een vrij soepele en zachte landing weer op vaste grond. Ik heb vervolgens zaterdag de hele dag met een grijns van oor tot oor rondgelopen. Ik zei voordat ik de sprong had gemaakt "dit is waarschijnlijk een once in a lifetime experience", maar dat kan ik niet helemaal meer beloven.

Om mijn sprong te "vieren", zijn Peter, An en ik lekker op een terras in het zonnetje gaan lunchen, glaasje witte wijn erbij...ons hoorde je niet klagen. Daar op het terras werd het volgende plan gesmeed. Het lopen van de Tongariro Alpine Crossing, dit is een erg populaire wandeling die duizenden mensen per jaar ondernemen. Het gaat over een afstand van 19,4 km, dat lijkt misschien niet zo lang, maar je bent hier toch ongeveer 7 - 8 mee bezig, je loopt over een vulkanisch terrein wat is ontstaan door uitbarstingen van Mount Ngarahoe en Mount Tongariro en hier hoort ook heel veel klimmen bij. Op sommige plekken heb je handen en voeten nodig om naar boven te komen en het is best een heel pittige wandeling (de uren in de sportschool wierpen nu gelukkig wel z'n vruchten af :-)). Het lopen van de Crossing was ook iets wat op mijn "to-do lijstje" stond, maar zoals met het skydiven was het er nog niet van gekomen. De weersvooruitzichten voor zondag waren zo goed, dat we besloten om het er nu maar van te nemen. Vanaf aankomende zaterdag ga ik 3 weken reizen op het Zuidereiland en vanaf mei is het niet de beste tijd om te lopen. Het kan aardig spoken rondom de vulkanen en er valt meestal veel sneeuw (de nabij gelegen vulkaan Ruapehu is een favoriet ski-gebied voor de kiwi's). De Crossing met mooi weer is al best pittig, laat staan met sneeuw. Overigens kan het weer binnen no-time omslaan, we begonnen met veel zon, maar naarmate de dag vorderde kwamen de wolken en "boven" stond een snijdende koude wind. Gelukkig had ik mijn polyprop (een soort thermo longsleeve dat hoort hier een beetje bij de standaard Kiwi-uitrusting) aan en nog wat extra laagjes, dus dat ging goed. Uiteindelijk hebben we de crossing gelopen in 7 uur en 15 minuten. Ook hierover kan ik alleen maar zeggen "geweldig". Ik weet niet zeker of dit voor herhaling vatbaar is (terwijl ik dit zit te tikken, voel ik zowat nog steeds iedere spier in mijn lijf, daarbij stond ik ook om 5 uur naast mijn bed (op een zondag ochtend !!!), want het is wel aan te raden om op tijd te beginnen en van Taupo naar National Park is ook nog dik een uur rijden), maar ik had het ook niet willen missen. Mocht je ooit besluiten om naar Nieuw Zeeland te gaan, zou ik het zeker aanraden, mits je een beetje goede conditie hebt en enigszins voorbereid op pad gaat (goede wandelschoenen (en dus geen gymschoentjes zoals je die op de lagere school droeg tijdens de gymles, meerdere malen gespot), laagjes kleding (geen korte spijkerbroekjes, brrrrr....het meisje in het spijkerbroekje wist volgens mij ook niet meer dat ze nog benen had) en genoeg vocht (energiedrankjes zijn een aanrader)). Voor zover de "wat te doen wanneer in NIeuw Zeeland tips".

In vergelijking met bovenstaande was de maand maart uitermate saai. Peter en Antje waren naar Europa, ik had het huis dus voor mezelf. Bij mijn vorige flatmate keek ik eigenlijk bijna geen tv, dat heb ik in maart redelijk ingehaald. Peter en An hebben een aardige collectie dvd's en een fijne breedbeeld. Het weer was overigens in maart ook nog fantastisch, dus wederom wat drankjes genuttigd op het terras en lekker van de nazomer genoten. Ik heb overigens ook nog Hamilton en Cambridge bezocht, de eerste staat bekend om z'n prachtige "gardens". Fantastisch aangelegde tuinen waar ik een paar uur heb doorgebracht, niet zo spannend, maar wel heel mooi. In Hamilton ook nog naar de ZOO geweest, ook erg grappig, hopelijk kan ik binnenkort nog wat andere dieren spotten.

Zoals gezegd ga ik volgende week naar het Zuidereiland, Christchurch sla ik maar even over, maar ik hoop dat ik in mijn volgende bericht kan melden dat ik walvissen, dolfijnen en pinguins gezien heb :-)

Tot de volgende update!!
Marie-Louise