Kedeng kedeng

Ik ben een geluksvogel! Allereerst natuurlijk dat ik deze reis kan maken, maar de weergoden zijn me ook extreem goed gezind! Ik schrijf dit reisverslag vanuit Edmonton (Alberta), normaliter niet de warmste plek in Canada, maar de lucht was vandaag strakblauw, ongeveer 20 graden, een zuchtje wind en de enige “regen” die er viel is die van goud gele blaadjes die van de bomen dwarrelen. Canada laat zich werkelijk van haar allerbeste kant zien :-)! Ik begrijp dat het weer in Nederland momenteel ook erg mooi is, dus het is wel eerlijk verdeeld!

Even een quizje om af te trappen…wat is de hoofdstad van Canada? Zei je Toronto…, helaas verkeerd gegokt…Montreal…nope,….Ottawa…ah, dat wordt de volgende ronde! Ja, je ziet het niet aankomen, maar Ottawa met “maar” zo’n 1,2 inwoners is de hoofdstad van Canada in plaats van Toronto met z’n ruim 2,6 miljoen mensen. Queen Victoria zelf heeft dit zo eens bepaald (Canada is tot de dag van vandaag onderdeel van het Britse Gemenebest en zo verschijnt Queen Elizabeth bijvoorbeeld op het Canadese 20 dollar biljet) en hoewel de Canadezen er blijkbaar destijds niet blij mee waren is Ottawa nog steeds de hoofdstad.

Ik doe er drie dagen over om van Saint John in New Brunswick (waar ik ben aangekomen nadat ik ben overgevaren vanuit Nova Scotia) naar Ottawa te rijden. Natuurlijk stop ik onderweg een paar keer, heb ik wat overnachtingen ingelast en neem ik uitgebreid mijn tijd, maar ik wil nog maar eens aangeven dat de afstanden hier érg lang zijn.

Ik kom begin van de avond in Ottawa aan, het is enorm druk op de weg en ik ben eerlijk gezegd redelijk gebroken van al het rijden. Ik zit wat verder uit het centrum want ik ben gedurende het weekend in Ottawa en de accommodaties in de stad vragen astronomische bedragen. Ik heb geen zin meer om richting centrum te rijden en ik besluit vroeg mijn bed in te duiken. Zaterdagochtend (19 sept.) spring ik fris en vrolijk uit bed, laat de dag maar komen! Op tijd rijd ik richting stad en in tegenstelling tot de dag ervoor is het heerlijk rustig op de weg. Ik vind al snel een parkeergarage, geen idee wat de tarieven zijn, maar hier staat mijn vriend op 4 wielen in ieder geval veilig en centraal. Het is een prachtige dag, ik loop eerst naar een oorlogsmonument waar de wisseling van de wacht op het punt staat om te beginnen. Tegen de achtergrond lonkt het Parlementsgebouw in al zijn glorie, het Binnenhof is best heel mooi, maar dit slaat alles! Het is een gigantisch gebouw met torentjes een prachtige klok en rondom ook twee gebouwen in dezelfde stijl. Het enige wat de boel enigszins ontsiert, zijn een aantal enorme bouwkranen. Een veel terugkerende aanblik overigens in Ottawa evenals in Toronto.

Je kan rondleidingen volgen in het Parlementsgebouw en daar heb ik wel interesse in. De rondleidingen zijn erg populair dus ik moet een tijdje wachten voor dat ik me bij een groep kan aansluiten. In de tussentijd wandel ik wat rond in de omheen liggende straten en maak alvast wat foto’s. Uiteindelijk is het tijdstip van mijn tour dan toch aangebroken en laat ik me door de gids naar de ingang brengen. Ik moet door twee beveiliging controles heen en dat nemen ze behoorlijk serieus. Ik blijk een levensgevaarlijk mini busje deodorant in mij tas te hebben…ai, ja dat mag niet. Overigens vraag ik me later halverwege de tour af waarom ik wel het flesje water mee naar binnen mocht nemen? Die vraag blijft me bezig houden, dus vlak voor dat ik het gebouw verlaat, vraag ik het na bij een security guide die er wat meer benaderbaar uit ziet dan de types die ik tot nu heb gezien. Vanwege het ontploffingsgevaar van mijn 15 ml (!) spuitbusje achten ze het verstandiger dit in te nemen. Aha…ok…

Anyway, de tour is erg interessant en het absolute hoogtepunt in het gebouw is de bibliotheek die werkelijk wonderschoon is. De Peace Tower is onderdeel van het gebouw en het is mogelijk om in deze toren omhoog te gaan met een lift waarbij je ook langs de enorme klokken komt die om het kwartier slaan. Vanuit de Peace Tower heb je een fantastisch uitzicht over de stad. Het duurt overigens wel een hele tijd voordat ik omhoog kan want er staat een lange rij bij de lift en er kunnen maar 7 mensen tegelijkertijd in. Ik sta achter 2 Australische dames en we maken een gezellig kletspraatje tijdens het wachten. Ze vinden het leuk om te horen dat ik ook nog richting hun fantastische land ga! Na het bezoek aan Parlement Hill, zoals dit gebied met overheidsgebouwen heet, koers ik richting Byward Market. Hier zitten restaurants, barretjes en allerlei deli’s/ speciaalzaken in overvloed. Na een goeie lunch kan ik weer tegen aan en loop ik naar de National Gallery of Canada. Het gebouw is van de buitenkant is in mijn ogen eigen niet echt aantrekkelijk, maar binnen hebben ze een mooie collectie. Na een paar uurtjes in het museum loop ik via Alexandra Bridge van de provincie Ontario naar Quebéc. Ergens halverwege de rivier ligt namelijk de grens en niet veel later sta ik dus weer op gebied waar Frans de officiële voertaal is! Gelukkig ligt het te dicht bij elkaar en hoef ik niet weer mijn gehakkel van stal te halen en kan ik “gewoon” in het Engels blijven kletsen.

Inmiddels is het avond geworden en begin ik het langzamerhand welletjes te vinden, dus loop ik langzaam terug naar de parkeergarage waar ik 11 dollar (iets minder dan 7,50 euro afreken) voor de hele dag parkeren! Daar kunnen we in Nederland alleen maar van dromen! Dat geldt overigens ook voor de brandstof prijzen. Oké, ik heb nogal veel moeten tanken, maar met prijzen variërend tussen de 0,99 dollar cent (ca. 66 euro cent) en 1,06 dollar (ca. 75 euro cent) is dat voor je gevoel helemaal niet zo erg!

De volgende dag check ik uit en ga weer richting het centrum, ik wil namelijk heel graag naar het Oorlogsmuseum. Er was 1 dingetje waar ik niet helemaal op gerekend had…het is de marathon van Ottawa (die dag was het geloof ik ook Dam-tot-Dam loop). Goed, dat heeft als gevolg dat de halve stad is afgesloten en mijn navigatiesysteem compleet overwerkt raakt en uiteindelijk parkeer ik mijn auto maar en besluit ik te gaan lopen. Het is nog best een eindje, maar wederom stralend weer en ik loop langs de rivier dus het is geen straf. Het museum blijkt de wandeling ook meer dan waard want ik vind het machtig interessant. Van alles over de oorlog tussen de Fransen en de Engelsen (vandaar de splitsing in Canada) en natuurlijk veel over WO I en II. Tot de collectie behoort een auto waarin Hitler zich liet rondrijden. Nu ben ik zelf niet direct helemaal into tanks en geweren, ik vind met name de historie en de persoonlijke verhalen, heel boeiend aan de oorlog, maar man als je van tanks en dergelijke houdt, this is the place to be!! Er staat me een partij zwaar geschut! Op mijn weg terug naar de auto kom ik langs een erg gezellig uitziend restaurant waar ik neerstrijk voor de lunch en ik krijg een gratis vliegshow op de koop toe, want allerlei helikopters, oude vliegtuigen en straaljagers komen laag overzeilen.

Ik vertrek eigenlijk net iets te laat want ik heb nog een aardig ritje voor de boeg naar Algonquin National Park. Mijn pogingen om mijn accommodatie ingevoerd te krijgen falen jammerlijk, mijn navigatie wil er niet aan. Het park is nogal groot, op hoop van zegen dan maar. Ik rijd door allerlei kneuterdorpjes en op een bepaald moment zie ik in de verte een koets, ik denk “ach wat leuk”, wanneer ik dichterbij kom zie ik een vrouw en een wat jonger meisje met witte kapjes op, lange rokken en ik denk (ik geef het toe heel naïef!) oh, misschien is er een evenement gaande waar ze zich voor moeten verkleden. Pas toen ik de tweede koets tegen kwam en ik weer een vrouw in deze kleding met daarnaast een man met een grote baard en zwarte hoed, zag realiseerde ik me dat het Amish waren! Overigens zag ik een paar dagen later ook veel Amish in Niagara Falls, wat me uiterst verbaasde, maar daarover zo meer.

Goed terug naar de autorit, het wordt langzamerhand donker en ik speur naar elanden, die komen vaak tevoorschijn in de schemering, maar vormen daardoor ook een groot gevaar. In bijna alle provincies waar ik tot nu toe geweest ben, staan veel waarschuwingsborden langs de weg. Ieder jaar overlijden er in ieder geval een aantal elanden maar ook wel mensen door aanrijdingen, want hoewel ik er nog geen live heb gezien, weet ik wel dat deze dieren enorm zijn. Zonder kleerscheuren, en zonder ook maar een eland gespot te hebben, kom ik bij de accommodatie aan en kom ik er achter dat ik me geen enkele zorgen had hoeven te maken. Er staan precies 2 motels en 2 huizen aan de verder compleet verlaten weg. De motelkamer blijkt wonderbaarlijk gezellig! Ik ben gelukkig wel zo verstandig geweest om even een stop te maken bij een supermarkt en wat zaken in te slaan. Bijna iedere accommodatie waar ik tot nu toe geweest ben, heeft in ieder geval een koelkast, koffiezetapparaat en vaak ook een magnetron beschikbaar. Mocht je het afvragen, nee, ik ga zeker niet iedere dag uit eten. Ten eerste zou ik dan heel snel door mijn budget heen zijn en bovendien zou ik dichtgroeien, want kleine porties zijn hier niet echt gangbaar.
Ik heb dus al menig Canadese (super)markt van binnen gezien en ik vind dat eerlijk gezegd ook altijd wel leuk om te zien wat voor producten ze verkopen die wij in Nederland niet echt kennen of die minder gangbaar zijn (gele sperziebonen, maple syrup). Je wordt ook creatief als je reist en je niet alles bij de hand hebt, daar heb ik gelukkig tijdens mijn vorige reis in Australië en Nieuw Zeeland al mee kunnen oefenen. In de meeste supermarketen worden allerlei één-persoons maaltijden/salades verkocht en de meeste hebben een goeie deli-afdelingen waar je van alles kan kopen (tot warme maaltijden toe), zodat ik meer zie dan iedere dag een bakje sla :-).

Voor maandag (21 sept.) heb ik iets op het programma staan waar ik naar heb uitgekeken! Ik heb een fietstocht geboekt door Algonquin Provincial Park. Om het park te bezoeken, moet ik eerst een visitors’ pass halen bij het VIC (visitor information centre). Na dat geregeld te hebben, rijd ik naar de plek waar ik de gids zal ontmoeten. Hoewel het een groepsactiviteit is, blijk ik de enige die die middag geboekt heeft en na wat organisatorische zaken ga ik met mijn gids voor de middag, Stuart, op weg. Nu hoop ik heel erg een beer te zien of een eland, want Stuart lijkt te weten wat hij doet en hoe hij moet handelen wanneer dit gebeurd, maar helaas laten ze zich niet zien. We zien wel allerlei vogels, schildpadden, rode en zwarte eekhoorntjes en chipmunks (ook een soort eekhoorn). Stuart is een relaxte gast, die heel veel gereisd heeft en drie jaar geleden behandeld is voor kanker, we hebben dus genoeg gespreksstof…Omdat hij die dag geen verdere boekingen heeft, verlengd hij de tour van 3 uur fietsen met zo’n anderhalf uur. Met ietwat zadelpijn, kom ik uiteindelijk mijn fiets af, maar wat een topmiddag was dit. Het park was adembenemend mooi en mijn lachspieren zijn ook goed getraind!

Na zo veel schoonheid, zal er ergens toch een keer iets komen wat totaal het tegenovergestelde is…nou dat kwam er! Ruim 5,5 uur heb ik de volgende dag voor de boeg richting Niagara Falls, ik moet langs Toronto om daar te komen en van de complete rust waar ik me ’s morgens in bevond terwijl ik Algonquin Park doorkruis, in zoveel drukte kom ik terecht als ik naar het zuiden rijd. Files, stoplichten, op- en afritten, zonder mijn navigatie was ik echt compleet verdwaald.
Tegen half 6 rijd ik de stad Niagara Falls binnen…ok, ik ben nog nooit in Vegas geweest en dat is waarschijnlijk nog erger, maar ik weet eigenlijk na 5 minuten al dat ik hier niet lang ga blijven. Er is een woord wat het compleet omschrijft “tacky”!! Toch zijn The Falls zelf natuurlijk wel een bezienswaardigheid, dus ik zet me over mijn eerste antipathie heen en ga richting The Falls. Toegeven die zijn indrukwekkend. De enorme hoeveelheid water, de kracht waarmee het naar beneden komt en de regenbogen die ontstaan, dat is gewoon heel mooi.

Als rasechte toerist moet ik natuurlijk mee op een boottour en niet veel later sta ik er midden in. Het gaat met zo veel kracht gepaard, je krijgt een plastic poncho, maar mijn haar en mijn broek zijn nog steeds kletsnat want er staat een keiharde wind, dus dat rare plastic geval waait steeds op. Ik krijg er compleet de slappe lach van. Het is echt mega commercieel, er wordt een foto van je genomen en uiteraard wordt je via de gift shop naar buiten geleid. Ik vond het zeker leuk om gezien te hebben en hou je bijvoorbeeld van het casino dan zou ik zeker aanraden om naar Niagara Falls te gaan, maar ik houd het voor gezien. Even terugkomend op de Amish, het verbaasde me dus enorm dat ze hier rondliepen, ik weet eerlijk gezegd niet heel veel van hun cultuur en geloof, maar het lijkt me dat dit toch echt een “verderfelijke” plek voor ze is. Aan de andere kant is Pennsylvania wel heel dichtbij, als je bij The Falls staat, zie je aan de overkant de Amerikaanse vlag wapperen.

Overigens is me verteld dat Niagara on the Lake wel heel leuk moet zijn, maar dat zal tot een eventueel volgende reis naar Canada moeten wachten, want door wat verschuivingen in mijn route, moet ik door naar Toronto om mijn huurauto in te leveren. De rit naar Toronto verloopt prima, bij het boeken van mijn auto heb ik afgesproken om mijn auto op het vliegveld in te leveren. Dat verloopt allemaal bijzonder voorspoedig en niet veel later zit ik in een trein naar Union Station, hartje Toronto.
Dit is andere koek…Toronto laat zich niet anders omschrijven dan een wereldstad. Ik heb een appartement geboekt in hartje centrum. Voor degene die zich ons eerste appartement in Den Haag nog kan herinneren, het paste zowat 2x in het appartement waar ik nu in zat :-).

Het is toch wel fijn om een paar dagen op een plek te zijn. De CN Tower ligt recht tegenover mijn appartement dus dat is de eerste stop! Deze 553 meter hoge toren is een van dé toeristische attracties in Toronto. Het was tot 2007 het hoogste vrijstaande bouwwerk in de wereld, maar is inmiddels ingehaald door een wolkenkrabber in Dubai. Een lift brengt je in no-time naar boven waarna je een fantastisch uitzicht hebt. Er is ook een stukje met een glazen vloer waardoor je naar beneden kijkt…het is dan best wel hoog :-). Je kan een “edge walk” maken aan de buitenkant van de Tower en met een skydive reeds op zak, zou het appeltje-eitje moeten zijn, maar ik laat het toch maar even aan me voorbij gaan :-).

De dagen die volgen, zijn bomvol. Ik kom eigenlijk tijd te kort, er is zoveel te doen in Toronto. Ik bezoek musea, het aquarium (aanrader!!), St Lawrence Market (een van de beste food-markets in de wereld waar vis, vlees, brood, groenten, kazen, fruit maar ook kaviaar en truffel (!!) worden verkocht) struin door verschillende wijkjes, maak een boottochtje en als een echte toerist, maak ik dankbaar gebruik van de hop-on-hop-off bus. Je koopt een kaartje dat 3 dagen geldig is en je wordt naar alle highlights gebracht. Je krijgt ook allerlei informatie over de stad (zo weet ik nu bijvoorbeeld dat Toronto in het verleden 2x door brand is verwoest en wist je dat lacrosse officieel dé sport van Canada is?) en als je geluk hebt, zoals ik, heb je een goeie gids. Ik heb een stuk van het traject meegemaakt, met een gast die er een complete stand up comedian show van maakte, wat moest ik lachen!

Even op de sport terugkomend, voor zover ik het kan beoordelen, zijn er maar eigenlijk 2 sporten die er echt toe doen hier, hockey, ijshockey wel te verstaan en baseball! The Blue Jays is hét team in Toronto. Ze hebben in de week dat ik in de stad ben een “thuisweek” wat inhoudt dat ze iedere dag spelen. Het stadium ligt naast de CN Tower en dus tegenover mijn appartement. Iedere avond lopen enorme groepen fans in de kleur blauw rond en het verkeer slibt compleet dicht door de enorme hoeveelheid mensen die richting het stadium gaan.

Zaterdag (26 september) is mijn laatste dag in Toronto, ik bezoek Casa Loma, een prachtig kasteel. Rond 21.00 uur begeef ik me richting Union Station. Mijn eerste maand Canada zit erop en na prachtig oostelijk Canada, ga ik richting het westen. Ik heb voor de trein gekozen omdat zoals eerder gezegd de afstanden lang zijn en de provincies Manitoba, Saskatchewan en Alberta wat saaier zijn om doorheen te rijden, deze provincies staan ook wel bekend als de prairies van Canada. In de trein kan ik er toch veel van zien, maar heb ik niet de inspanning van het rijden.

In Canada werkt het met de trein net even wat anders dan in Nederland. Vracht gaat hier voor mensen. Het spoorweg netwerk is in handen van freight operators, VIA Rail die personenvervoer verzorgt, moet zich daar aan aanpassen. Waar wij in Nederland dubbele sporen kennen of op sommige plekken zelfs wel meer, loopt er hier op veel plekken maar één spoor en dat betekent veel wachten voor het personenvervoer, want vracht gaat altijd voor! En dan de treinen, die zijn heel, heel, heel lang. De trein waarin ik reisde, was al ongeveer 2,5 km (!!) lang, maar dat is peanuts bij de vrachttreinen, die lijken eindeloos. Dubbele containers, opleggers met auto’s en hout, wagons met gevaarlijke stoffen, het hangt allemaal aan elkaar en vormt een lijn van wel een paar kilometer, ik overdrijf echt niet!

Mijn trein zou oorspronkelijk om 22.00 uur vertrekken, maar gezien vertraging met vrachtvervoer, kan ik uiteindelijk pas rond 23.45 uur plaats nemen in mijn privé coupeetje :-). Je moet geen claustrofobie hebben, want dan zou je dit weleens kunnen benauwen. Ik heb ongeveer 5m² ter beschikking (het is wel redelijk hoog), een piepklein wasbakje, een wc, een bankje en voor de nacht kan ik een bed uittrekken waar ik met m’n 1.75 m precies inpas. Als ik het zo beschrijf, loop je waarschijnlijk niet echt warm voor deze treinreis, maar ik vond het fantastisch. Toegeven, ik zat compleet tussen de pensio’s, ik haalde de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden (hoewel de dame die me vroeg of ik een student was, in mijn ogen het wel een beetje overdreef) maar wat heb ik een leuke mensen ontmoet en gelachen! De maaltijden waren inbegrepen en ik vind het nog steeds ongelofelijk wat de crew uit het piepkleine keukentje toverden, al het eten was heerlijk! Iedere maaltijd wordt je aan tafel geplaatst bij vreemde mensen en is het dus maar afwachten wie je treft. Ook hier heb ik mazzel, ik kom twee keer bij een Engels echtpaar aan tafel en zij zijn beide hilarisch. De uitnodiging om een keertje bij hen te komen logeren, heb ik inmiddels op zak :-).

Een van de mooie dingen van (alleen) reizen heb ik zeker alweer mogen ervaren. Je ontmoet heel veel verschillende mensen en al die mensen hebben hun eigen verhaal. Met sommige mensen blijft het bij een oppervlakkig praatje, andere mensen vertellen hun hele levensverhaal en weer anderen vertellen over hele interessante dingen waarmee ze bezig zijn in hun werk of bijvoorbeeld over hun cultuur. Zo heb ik bijvoorbeeld een gesprek gehad met een Braziliaans echtpaar over de enorme corruptie daar, een erg interessant gesprek met een wetenschapper/professor aan een Engelse universiteit die bezig is met een (hopelijk) baanbrekend onderzoek naar een bepaalde vorm van kanker bij kinderen en tijdens een van de lunches in de trein zat ik naast een oudere dame die een Zweedse vader bleek te hebben en een Russische moeder en ze vertelde me hoe ze in Canada terecht waren gekomen. Toen ik de dame vroeg waar in Zweden haar vader was geboren, antwoordde ze me “Sundsvall”, ik viel bijna van mijn stoel, daar heb ik tijdens mijn studie een half jaar gewoond (weet je nog Chan daar boven op die berg :-) :-)) en zij was compleet verrast dat iemand Sundsvall kende!

Terugkomend op de treinreis, ik vond het geweldig. Toegeven, na ruim 48 uur treinen ben je blij om weer in de buitenlucht te zijn en echt lekker slapen doe je ook niet in zo’n schuddende trein, maar het landschap, van bossen en meren naar uitgestrekte prairies is prachtig. De elanden en beren hadden waarschijnlijk een collectieve ATV dag opgenomen, geen spoor ervan en ik zat tijdens de schemer serieus met m’n neus tegen de ruit geplakt…ik gok op Banff National Park, daar heb ik volgende week een “Twilight Wildlife Tour” geboekt, het gaat me een keer lukken :-)!!!

Ik neem even een tussendagje in Saskatoon, een echt prairiestadje wat op het eerste oog niet echt aantrekkelijk oogt. Het kan hier in de winter erg koud worden en het openbare leven lijkt zich in de malls af te spelen, op straat is het niet echt druk, in de winkelcentra is het echter bomvol. Hier zie ik eigenlijk ook voor het eerst heel veel Aboriginals, zoals ook hier de oorspronkelijke bewoners (indianen) worden genoemd. Wederom schijnt de zon uitbundig en ik maak een hele lange wandeling want ik heb wel het gevoel dat ik mijn benen moet strekken na het ge-trein. Ik kom in de buitenwijken van Saskatoon terecht en ik waan me in een Amerikaanse film, down-town mag dan misschien niet zo mooi zijn, hier is het prachtig.

De volgende dag haal ik mijn huurauto op, dit keer een wat kleinere  en ga ik op weg naar Edmonton. Het is een rit van ongeveer 5 uur waarbij ik toch nog heel veel prairie meekrijg. Ik verwacht ieder moment ergens een groepje cowboys voorbij te zien stuiven :-). Dat blijft uit, maar ik spot wel een bizon, hè hè, heb ik tenminste nog iets groots en soort van gevaarlijks gezien. Voor mij zit de dag er nu op, bij jullie is deze begonnen (er is 8 uur tijdsverschil met Nederland) dus ik zeg “goodnight and goodmorning”!