Ain’t no mountain high enough!

Het is niet te geloven dat mijn laatste week ingaat! 9 weken leek zó lang en nu zit mijn tijd in Canada er al bijna op! Maar wat kan ik terug kijken op een fantastische tijd!! Wat een geweldig mooi en fijn land is dit!

Laat ik even terug gaan naar waar ik was gebleven. Vanuit Saskatoon ben ik eerst naar Edmonton en vervolgens naar Calgary gereden. Beide redelijk grote steden, maar niet te vergelijken met een Toronto of Ottawa. Zeker leuk om gezien te hebben, maar ze komen niet direct op mijn “hier moet ik zeker nog een keer naar terug-lijstje” (dat groeit wel gestaag met plekken in Canada moet ik zeggen). Ik vond Calgary zelfs een beetje een vreemde stad, ik kan er niet helemaal de vinger opleggen, maar er lijkt een enorme tweedeling te zijn. Het is dé olie en gas stad in Canada (in Alberta, de provincie, zie je veel ja-knikkers en centrales) en er wordt hier veel geld verdiend. Dat uit zich ook wel in de talloze malls met luxe winkels en er wordt naar hartenlust geshopt! Maar in het park waar ik even in het zonnetje ging zitten, zaten een groot aantal daklozen. In Edmonton bezoek ik o.a. twee interessante musea, in Calgary ga ik naar de ZOO. In Calgary is het overigens bitterkoud en ik ben blij met mijn extra dikke jasje wat ik heb meegenomen.

Ik heb ergens gelezen over een tuin in het centrum van Calgary (ik met m’n tuinen…) maar hoeveel rondjes ik ook loop, nergens een tuin te bekennen. Tot dat ik me realiseer dat deze tuin zich op de 4de verdieping van een winkelcentrum bevindt! Ik heb het niet gecheckt, maar ik verwacht omdat het hier in de winter zo koud wordt en de mensen toch nog een beetje groen willen zien, deze tuin, inclusief vijver, is aangelegd. Overigens heb ik in deze stad ook mijn eerste Canadese bekeuring te pakken :-( voor fout parkeren. Ik ga jullie verder niet vermoeien met het systeem, maar het werkt net even anders dan in Nederland. Ik betaal de bekeuring maar snel online en neem me voor om beter op te letten.

Kort na het middag uur verlaat ik Calgary, de buitenwijken zien er fraai uit. Herinnert u zich deze nog “The Queen van Calgary” Yvonne van Gennip die hier heel wat goud bij elkaar schaatste, ik rijd langs het Olympisch dorp en hoewel je ziet dat het enigszins vergane glorie is (we hebben het hier over 1988) vind ik het toch een gaaf gezicht. Maar dan….dan komt het grote spektakel in zicht…The Rocky Mountains. Ik kan niet helemaal goed omschrijven hoe ik me toen voelde, maar ik zat zowat te stuiteren in mijn autootje (ik had een Toyota Yaris meegekregen, misschien niet zo groot, maar een pittig karretje!) Het was prachtig en dit was nog maar het begin!! Ik blijf ohhhen-aaahhhen, de strak blauwe hemel en de zon die uitbundig schijnt, spelen natuurlijk ook een belangrijke rol om het allemaal nog fraaier te maken. Ik stop voor een kopje koffie in Canmore en raak op slag verliefd op het plaatsje, wat is het hier leuk! Het voelt als een Europees wintersport resort. Er is een korte track die ik te voet volg en na de nodige frisse buitenlucht vervolg ik mijn weg naar Banff. Daar kom ik tegen de avond aan, ik rijd door de hoofdstraat, het is een leuk dorp, maar wel erg toeristisch, het hele jaar door zijn hier veel bezoekers te vinden, met pieken in juli en augustus en in het wintersport seizoen.

De volgende dag heb ik een “druk” programma. Ik heb een combi-ticket geboekt voor een lake cruise en om met een gondel omhoog te gaan op Sulphur Mountain. Dat laatste doe ik als eerste en oh wat ongelofelijk geweldig. Vanaf het gondelstation is er een looppad uitgezet wat je uiteindelijk naar een oud weerstation brengt. Het biedt enige fysieke inspanning, want er zijn een aantal trappen. Het kost me geen enkele moeite, maar ik doe er uiteindelijk bijna 1 uur over om de ca. 1,8 km te overbruggen, want ohohoh, ik ben echt zwaar onder de indruk van dit moois! De bergen in al hun glorie, de sneeuwtoppen, de meren, alles is even prachtig. Ik kan m’n geluk niet op en moet mezelf knijpen dat ik hier echt sta. Ik heb een paar foto’s op facebook gezet en ik geloof dat die wel enigszins een indruk geven van mijn gelukzaligheid daar boven in die bergen. Ik moet mezelf op een gegeven moment echt dwingen om de gondel weer naar beneden te nemen, want ik heb de Lake Cruise nog voor de boeg en aan het einde van de middag wordt ik opgehaald om te gaan “wildlife watchen”. Ik rijd naar Lake Minnewanka” en ga aan boord van het bootje wat op het lake rondvaart. Zeker ook leuk om te doen en goed dat het als combi-ticket wordt aangeboden, maar de gondel wint het voor mij. Na snel even wat te hebben gegeten in mijn motel, sta ik om 17.15 uur klaar om opgehaald te worden voor het volgende avontuur. Samen met zo’n 20 andere mensen worden we in een klein busje rondgereden en vertelt onze enthousiaste chauffeur/gids over het wildlife in Banff National Park. Beren, elanden, bergschapen en –geiten, herten, cougars (nee, geen loslopende vrouwen van (tegen) middelbare leeftijd…hier moet ik even goed op mijn woorden letten , maar berg-leeuwen), wolven, het leeft er allemaal! Lang hoeven we niet te wachten, we zijn de hoofdstraat pas net uit als we een “elk” spotten (inmiddels heb ik geleerd dat dit niet een soort eland is, ook geen rendier, maar een hert soort). Ze staat rustig langs de kant van de weg te grazen. De mensen hier zijn er aan gewend dat deze dieren vrij door hun dorp wandelen. Beren komen ook heel dichtbij, als mensen hun afval niet goed opruimen of bepaalde bomen met besjes hebben waar ze van houden, dan struinen ze rustig bij mensen door de achtertuin om hun slag te slaan.

Na de eerste “elk” volgen er meer, veel meer zelfs, twee grote kuddes staan dicht bij elkaar en op een bepaald moment steekt een mannetje vlak voor ons busje de weg over, wauw, ze zijn echt groot! Niet veel later zien we ook bergschapen. Het is een ontzettend leuke tour en ik geniet met volle teugen. Aan het einde krijgen we nog uitleg over de wildlife programmes die er in Banff National Park gehanteerd worden, want zoals in een eerder bericht al gemeld, gebeuren er nogal wat aanrijdingen. Voor miljoenen Canadese dollars worden er oversteekplaatsen aangelegd, maar ze zijn hier erg begaan met hun dieren en ik vind het alleen maar geweldig. Moe maar voldaan kom ik ’s avonds terug in het motel. Het was een superdag!

De volgende dag staat er een lange rit op het programma naar Jasper National Park, ik wijk af van de Highway en neem de backroad en het is een genot. Ik rijd niet gelijk door naar Jasper, maar stop in Lake Louise, het is hier erg toeristisch en ik struikel over de busladingen, vooral Aziatische mensen (het blijft me fascineren dat de dames er bijna allemaal uitzien alsof ze naar een feestje gaan, compleet af-gestyld met designer kleding, hakken, dure handtassen en helemaal in de make-up). Als het hier nu al zo druk is, moet het in de zomer helemaal hysterisch zijn. Er is een viewpoint waarvoor ik wel een berg moet beklimmen. Er staan grote borden met waarschuwingen voor beren , ik ben inmiddels iets heldhaftiger, maar besluit toch achter een grote groep Noorse schooljongens na boven te hikken. Nou mooi niet dus…ik dacht ik hou die gasten wel even bij, maar het is steil!!! Ik sta te hijgen als een oud paard, weg conditie. Gelukkig lopen de begeleiders van de groep niet heel ver achter me en zij hijgen nog harder dan ik. Uiteindelijk is het de klim wel waard want ik heb een prachtig uitzicht over het meer. Ik blijf eigenlijk net iets te lang in Lake Louise hangen, ik heb nog heel wat kilometers voor de boeg naar Jasper. De weg van Banff naar Jasper is een van de mooiste die ik hier gereden heb! Tussen de bergen door, gletsjers, meren, het komt allemaal voorbij!

Jasper is een leuk plaatsje, ook toeristisch maar wat minder dan Banff. Hier heb ik een tour geboekt naar Mountain Edith Cavall. De berg is vernoemd naar een Engelse verpleegster die in de tijd van WO I gelegerd was in Belgie en daar veel Canadese gewonde militairen heeft verzorgd, maar ook gewonden aan de kant van de vijand. Ze ging uiteindelijk werken voor de de Britse geheime dienst, werd ontmaskerd en vervolgens geëxecuteerd (even in een notendop). Zowel in Canada als in Engeland wordt ze als een heldin gezien.

Anyway, de tour…met een klein groepje en een gids gaan we richting de mountain het is een steile kronkelende weg, ik ben blij dat ik die niet hoef te rijden. Bij aankomst lopen we naar de gletsjer die de vorm van een engel met gespreide vleugels heeft, maar de gevolgen van climate change zijn hier duidelijk. Foto’s en tekeningen geven aan hoe de gletsjer er 100 jaar geleden uitzag, er is inmiddels heel wat ijs verdwenen, maar de gids vertelt ons dat er aan de andere kant nog veel ijs is, maar dat kunnen we niet zien. Ik schrik van een doffe klap, het blijkt sneeuw te zijn die los komt, nooit geweten dat dit zo’n geluid kan veroorzaken. Onze gids wijst ons op piepkleine dennenboompjes van zo’n 20 cm hoog en vraagt of we een inschatting kunnen maken hoe oud deze bomen zijn. Ik gok een jaar of 5, maar houd het antwoord gelukkig voor mezelf, want ze laat ons weten dat deze bomen al 80 jaar oud (!) zijn, maar door de omgeving waar ze staan zo langzaam groeien. Ik bakte vroeger al niks van biologie, het zal ook wel niet meer gaan gebeuren :-).

In voorbereiding op en tijdens mijn reis ben ik best georganiseerd bezig geweest. Ik zorg dat ik bij een aankomst in een stad/dorp een accommodatie geboekt heb, zodat ik niet meer hoef te zoeken, ik boek en betaal de tours van te voren en ik zorg dat de auto op tijd wordt bijgetankt. Maar ja…soms gaat er ook wel eens wat fout… Ik weet zeker dat ik op mijn car rental reservering heb zien staan dat ik mijn auto moet inleveren op Jasper airport. Ik heb bedacht dat ik ’s morgens mijn auto weg breng en dan terug ga naar Jasper met een bus en vandaar zal ik met de trein naar Prince Rupert vertrekken. Ik check de avond van te voren nog even de afstand naar Jasper airport, het gaat me ongeveer een half uur kosten. Op zaterdagochtend zit ik om kwart voor 9 in de auto en toets op mijn GPS “Jasper airport” in. Huh…65 kilometer, arrival time een uur later…hoe kan dat nou?? Ik mopper op Google maps (want mijn GPS heeft er nog niet 1x naast gezeten) en ga op weg in de hoop dat ze bij de car rental niet te moeilijk doen over het te laat inleveren, ik heb namelijk 09.30 uur aangegeven. Ik ben ongeveer 2 kilometer buiten Jasper als alle auto’s voor me vol in de remmen gaan. Er staat een flinke kudde “elk” op en naast de weg en ze zijn geenszins van plan om aan de kant te staan. Ik vind het prachtig, ik ben nu toch al te laat, dus wacht geduldig tot de dieren plaatsmaken voor die rare monsters (onze auto’s) die hen in de weg “lopen”. De rit is prachtig, wederom meren, bergen en een strak blauwe hemel. De tijd tikt langzaam weg, maar ach… Alleen wat vreemd dat ik toch nergens een bordje zie staan om de airport aan te geven, normaliter zie je toch wel iets van een aanwijzing. Vrolijk rijd ik door en niet veel later moet ik stoppen voor road works maar ook voor een kudde bergschapen en dit keer is er ook een ram bij met een indrukwekkend stel horens. Weer stoppen, kijken en nog meer tijd die verloren gaat. Wanneer ik verder rijd en door mijn GPS 10 kilometer later wordt opgedragen om linksaf te slaan op een onverharde weg, bedenk ik me dat hier iets niet helemaal goed gaat…Ik stop en bel het verhuurbedrijf, na 2 zinnen weet ik al dat ik hier een Nederlandse dame aan de telefoon heb, maar voor de zekerheid vraag ik “are you Dutch”? En ja hoor, dus in mijn eigen taal leg ik mijn blunder uit en ik kan alleen maar heel erg hard lachen om deze buitengewone blonde actie. Het verhuurbedrijf is namelijk gevestigd in het trein station(netje) waar ik die middag de trein zal nemen naar Jasper. Er zit niks anders op dan om te keren, de bergschapen staan er nog steeds, de herten zijn verdwenen. De erg vriendelijke Nederlandse dame van het verhuurbedrijf checkt snel voor me hoeveel ik bij moet betalen, gelukkig is het maar $17,- (ca. € 11,50) en dat was het me eigenlijk hartstikke waard, want ik vond het een supermooie rit! Oh en mocht je je afvragen hoe het komt dat zowel Googlemaps als mijn GPS aangeven dat er een Jasper airport is…wel, er ligt blijkbaar ergens een strook waar piepkleine vliegtuigjes op kunnen landen en opstijgen.

Oei, dit begint alweer een akelig lang verhaal te worden…als je nog steeds aan het lezen bent, petje af :-)!! Ok, de trein! Ik ben zo blij dat ik er voor gekozen heb om de treinreizen te maken. Wanneer je tijd hebt zoals ik, is dit echt een must-do. Helaas door de enorme vertragingen waarover ik in mijn voorgaande verslag schreef, is het niet aan te raden als je wat krapper in tijd zit of als je aansluitende vluchten hebt o.i.d. , hoewel je ook kortere stukken kunt boeken via tour operators bv in Jasper. VIA Rail zoals de operator voor personen vervoer heet, staat in Canada ook wel bekend onder de naam “Very Irregular Arrivals”, dit werd me verteld door een van de eigen medewerkers van VIA Rail, de treinsteward die mee reisde en ik moest daar héél hard om lachen. De vrachttreinen blijven me fascineren en ik wil ook weleens weten waarom er langs het spoor veel tanks met “propane” staan. Inmiddels heb ik geleerd dat dit is om de sporen bij bevriezing (denk aan temperaturen van -40, brrrrrrr) te kunnen ontdooien…en dan denken ze dat ze bij de NS problemen hebben bij 1 vlok sneeuw…!

Ik maak een overnight stop in Prince George, waar ik een hotel heb geboekt en naast het hotel zit een pub waar ik nog even wat ga eten. Wellicht hebben jullie weleens gehoord van het principe “Pay it forward” (iemand doet vrijblijvend iets vriendelijks voor jou en jij geeft dat weer door aan een ander). Ik zit rustig te lezen, nadat ik wat van het menu heb gekozen, als de serveerster naar me toe komt en zegt “your bill is already settled”. Ik kijk haar blijkbaar nogal wazig aan en ze herhaalt nog een keer dat er al voor mijn rekening is gezorgd. Ik ben compleet overdonderd en vraag haar wie dit dan heeft gedaan. Dat mag ze niet zeggen laat ze me weten, maar iemand heeft vandaag wat aardigs voor deze man gedaan (dat is het enige wat ze me vertelde) en hij wilde dit nu doorgeven en heeft blijkbaar besloten om mijn “souper” te betalen. Ik sta perplex (en eigenlijk nog steeds een beetje terwijl ik dit opschrijf) er is dus iemand in Canada waar ik “thank you” tegen zou moeten zeggen, maar ik heb geen idee wie! Ik dacht dat dit soort dingen alleen in de film gebeuren!! Ik wacht dus nu op mijn kans om “to pay it forward”!

De volgende dag stap ik weer op de trein en na een treinreis van 14 uur (inclusief vertraging) kom ik aan in Prince Rupert. Hier heb ik 3 dagen lang bijna alleen maar regen, maar ik zit in een geweldig appartement waar ik zelf kan koken en sinds weken kijk ik ook weer eens wat meer tv, allerlei filmkanalen en HBO zijn aanwezig, dus genoeg keuze. Als het een beetje droog is, ga ik wel naar buiten en maak lekkere wandelingen waarbij ik tijdens een daarvan in een enorme modderpoel stap, een van mijn schoenen en mijn broek zitten onder de modder en ietwat zompig loop ik terug naar het appartement, maar ik kan er alleen maar hard om lachen. De wasmachine en droger brengen uitkomst! Ondanks de regen vind Prince Rupert hartstikke leuk, hop weer eentje voor op de lijst. Een paar dagen later zit ik weer terug in de trein naar Prince George met, ik zal het toegeven een klein beetje de blues, want het is Winrik’s verjaardag (bedankt voor de lieve berichtjes die ik heb ontvangen!!!) . Onderweg zie ik overigens eindelijk wel een enorm eland, enigszins verscholen in de bossen, maar toch nog zichtbaar genoeg, ik zie ook veel adelaars. Vanuit de locomotief wordt gemeld dat er wolven en een beer langs het spoor lopen, we zitten met de neuzen tegen de ramen gedrukt, maar de dieren zijn al de bossen in gevlucht tegen de tijd dat onze wagon voorbij raast. Terug in Prince George trakteer ik mezelf op een cappuccino en een taartje en ’s avonds op een glaasje bier (dat is meer op z’n plaats deze dag :-)) en ik weet dat er goedkeurend naar wordt gekeken :-)!

In Prince George haal ik ook mijn volgende rental op…een dikke vette Ford met allerlei luxe!! Wat een genot om te rijden in deze auto. Ik heb voldoende tijd om ‘m uit te proberen, want ik heb een rit van ruim 5 uur voor de boeg naar Wells Gray Provincial Park. Wederom een fantastische rit! Zaterdag ga ik hiken, maar wel met een gids. Het wordt een privé tour, want zoals al eerder gemeld reis ik off season en ik ben dus de enige die deze wandeling wil maken. De gids Gy vindt het geen probleem om alleen met mij op pad te gaan en dus word ik zaterdag ochtend door hem opgehaald waarna we naar Trophy Mountain rijden. Het wordt een topdag!! Het is ongeveer 15 graden en ook Gy kan niet geloven dat het zo warm is. Eerder in de week is er al sneeuw gevallen en nu lopen we met de zon hoog aan de hemel eerst door een prachtig bos en daarna door het open veld terwijl we de berg beklimmen. Gy is een Brit die 8 jaar geleden met zijn gezin naar Canada is geëmigreerd. Hij en zijn vrouw hebben veel gereisd en zijn onder andere al 5x in Nieuw Zeeland geweest. Hij vertelt me van alles over het park en we zijn als kinderen zo blij als we voet (of eigenlijk poot)afdrukken van een beer vinden! Ze zijn nog redelijk vers, Gy denkt zo’n 2 dagen oud. Ze zijn van een grizzly en de rest van de tocht blijven we om ons heen kijken of we ‘m zien, maar beren kunnen vele kilometers op een dag afleggen en hij/zij is er dus al vandoor.

Gy vertelt me ook meer over de First Nation people (de indianen). Er zijn veel paralellen te trekken met de Aboriginals in Australie en de Maori in Nieuw Zeeland. Ook Canada kent een “stolen generation” (kinderen die bij hun ouders werden weggehaald en door katholieke priesters werden “opgevoed” tot “goede gelovigen”, waarbij er geen ruimte meer was voor hun eigen cultuur). He heeft in alle drie genoemde landen niet echt tot goede resultaten geleid, midden in de puberteit werden de kinderen weer “losgelaten” en hoorden ze eigenlijk nergens meer bij, niet meer bij hun eigen mensen maar ook niet bij de “blanken”. Veel problemen met alcohol, drugs en huiselijk geweld waren het gevolg, maar in Canada lijkt het langzamerhand de goede kant op te gaan. Gy weet er in ieder geval veel van en ik vraag hem het hemd van 't lijf.

De tour is oorspronkelijk 5,5 uur en hij heeft een inschatting gemaakt hoever we ongeveer kunnen lopen. Blijkbaar ligt mijn tempo echter aanzienlijk hoger dan van eerdere gasten (oefff…valt het toch nog mee met die conditie) en we komen dus een stuk verder de berg op. We lunchen op een prachtig punt, met onder ons een diepe vallei en de zon op onze bol. Ik voel me de koning te rijk. De berg op hebben we het pad gevolgd, naar beneden gaan we off track en struinen we door het veld, ik vind het geweldig. Wanneer we terug naar het dorp rijden waar ik in een motel zit, vraagt Gy of ik misschien zin heb om een kop thee te komen drinken en kennis te maken met zijn vrouw Joanne. Ik ben waarschijnlijk zijn laatste toerist van het seizoen en hij heeft het ook als een erg leuke dag ervaren en hoewel het niet gebruikelijk is dat hij mensen thuis uitnodigt, vindt hij het leuk om nog even verder te kletsen met mij en Joanne over reizen en Nieuw Zeeland. Ik vind het zo’n enorm lief gebaar en ik neem het met plezier aan. Ze wonen in een geweldig huis midden in het bos. We zitten lekker buiten op de veranda en ik voel me weer erg bevoorrecht!

Zondag staat in het teken van kilometers maken, mijn volgende bestemming is Whistler en vanuit Clearwater is dat een rit van zo’n 6 uur. Ik had het van te voren niet kunnen bedenken, maar samen met de weg van Jasper naar Banff is dit denk ik tot nu toe de mooiste weg die ik heb gereden. Het kronkelt en draait, met vlagen super steil en ik heb mijn volle aandacht bij het rijden nodig, maar oh oh oh, wat een schoonheid wederom. Voor de NZ-kenners, Canada heeft z’n eigen variant van Desert Road!!

Ik kom in de namiddag in Whistler aan, natuurlijk moet ik even naar het Olympic Square, want toen de Winterspelen in 2010 plaatsvonden in Vancouver, was er ook een Olympisch dorp in Whistler. Ik kan het me helemaal voorstellen dat je hier, als je de hele dag op de pistes hebt gestaan, ’s avonds heerlijk in een kroegje kan hangen, een beetje kan shoppen of lekker kan eten in een van de talloze restaurantjes. Het is een gezellig dorp, het ziet er ook allemaal heel knus uit met houten huizen. Het is er nu nog héél rustig, want de berg gaat over 1 maand pas open en dan moet er natuurlijk ook al voldoende sneeuw liggen, maar in de winter zal het hier wemelen van sportievelingen op de lange latten.

Ik blijf een nachtje en vandaag zat ik alweer vroeg in de auto om de ferry te halen naar Vancouver Island en daar ben ik nu. Vrijdag vaar ik weer terug terug naar het vastenland om nog een paar dagen Vancouver te mogen beleven en dan stap ik volgende week dinsdag op het vliegtuig naar Australie. Mijn volgende verslag zal dus waarschijnlijk daar vandaan komen. Ok, ik zal proberen om ze wat korter en bondiger te maken…maar er is ook zoveel wat ik wil vertellen! Aan de andere kant, je bent niet verplicht ze te lezen, delete ze gerust als de aanblik van al die tekst je al doet zuchten 

Ik weet in ieder geval wel dat het niet bij dit ene, weliswaar uitgebreide, bezoek aan Canada zal blijven. Dit land is zó groot, er valt nog zoveel te ontdekken en er zijn absoluut plaatsen waar ik graag nog een keer naar terug wil. Het is een dikke, vette aanrader!!