Eiland hoppen....

Het begint langzamerhand een beetje herfst te worden in Canada. De temperatuur is overigens nog steeds heerlijk! Van de ruim 3 weken dat ik nu hier ben, heb ik nog maar 3 dagen regen gehad, jammer genoeg precies toen ik in Cape Breton Highlands National Park was, maar tot zover eigenlijk alleen maar zon! De Canadezen vinden dat zelf ook best wonderlijk, want blijkbaar hadden ze een slechte zomer en is het nu warm voor de tijd van het jaar. Dat het herfst wordt, merk je aan de blaadjes aan de bomen die verkleuren, van dieprood tot felgeel, het is prachtig om te zien! Vandaag heb ik daar erg van mogen genieten want ik had een lange rit voor de boeg naar Ottawa met aan weerszijden van de snelweg alleen maar bossen, maar laat ik terug gaan naar waar ik gebleven was; Prince Edward Island (PEI).

Er zijn twee manieren om PEI te bereiken via de ferry of via The Confederation Bridge van bijna 13 km (deze brug staat in de top 25 van werelds langste bruggen). PEI is de kleinste provincie van Canada en geeft de indruk voor Canada/Noord-Amerika te zijn, wat Texel is voor Nederland. Een goede plek voor een weekendje/mid-weekje weg met zon, zee en strand, maar dan zonder de schapen…en met rode aarde…en meer heuvels….ok, dit statement houdt geen stand, maar wellicht heb je nu een indruk. Er waren in ieder geval veel “vakantiegangers” vanuit Canada en Noord-Amerika (de staat Maine ligt ongeveer 7 uur van PEI en dat vinden ze hier maar een klein stukje…), ze “vierden” namelijk Labor Day op de eerste maandag van september en dat was voor velen een reden voor een weekendje weg.

Het is prachtig weer en via The Confederation Brigde bereik ik PEI. Bij aankomst stop ik eerst even bij het VIC (Visitor Information Centre), ik heb een uitstekend navigatie systeem in mijn auto, maar vind het toch ook leuk om een kaart van het eiland te hebben zodat ik een beetje weet waar ik ben. Het meisje van VIC geeft me allerlei tips en ter plekke besluit ik om mijn verblijf op PEI met een dagje uit te breiden. Ik koers eerst richting Charlottetown, de grootste stad van PEI, en als ik het heb over “groot”, dan heb ik het over een kleine 35.000 inwoners, dat is kleiner dan Woerden. Het is wel een grappig stadje, niet bijzonder mooi, maar wederom met een goede vibe. De volgende dag, zondag, rijd ik eigenlijk kriskras over het eiland. PEI is waarschijnlijk de enige plek in Canada die een uitzondering vormt qua afstanden, hier kun je in relatief korte tijd een eind komen. Rond lunch tijd kom ik aan in Victoria een heel schattig klein kustplaatsje. Ik ben niet de enige die hier naar toe is gekomen, het is er super druk. Ik wandel een beetje rond, drink een lekkere koffie en ga weer on the road. Ik maak nog wat tussenstopjes, bezoek een soort museum m.b.t. een karakter, Anne of the Green Gables (Anybody…?! Ik had er nog nooit van gehoord en ben toch een redelijke boekenwurm) van een Canadese schrijfster, L.M. Montgomery. Deze dame is op PEI geboren en haar eerste boek werd gepubliceerd in 1908, ze zijn hier maar wat trots op haar! Dan ben ik in North Rustico waar ik een cottage gehuurd heb. Ik krijg een tip van de eigenaar voor “souper”, zoals het diner hier genoemd wordt. Bij Blue Mussel Café eet ik waarschijnlijk de lekkerste mac ’n cheese die ik ooit heb gehad, namelijk met kreeft! Als je een kreeft liefhebber bent, dan is het hier echt “heaven” voor je, want volop te krijgen en tegen bedragen waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen en dan is het nu ook nog eens buiten het seizoen, dus iets duurder. Ik heb mijn portie kreeft de afgelopen 2 weken dus best wel gehad.

De volgende dag maak ik een lange wandeling over een compleet verlaten strand, het is prachtig! Er staat wel een stevige wind, dus ik stap enigszins gezandstraald de auto weer in (de verhuurder zal sowieso blij met me zijn als ze de auto volgende week weer van me retour ontvangen :-)), maar ik heb er enorm van genoten! Via het uiterst oostelijke puntje van het eiland rij ik naar Souris, waar ik een B&B heb geboekt. Aangezien het Labor Day is, ligt alles plat in dit dorpje. Er is 1 restaurant open, waar ik wederom van een lekker hapje geniet. De volgende ochtend raak ik tijdens het ontbijt in gesprek met twee Amerikaanse dames (uit Portland, Maine) en een man uit Quebéc. We zitten gezellig te kletsen over reizen, verschillende culturen en voor ik het weet is er ruim een uur voorbij. Ik moet het kamp opbreken, ik ga vandaag met de ferry naar Nova Scotia!

Vanuit Wood Island (PEI) kun je overvaren naar NS, de overtocht duurt ongeveer 5 kwartier. Het is wat druilerig weer, dus ik installeer me op een bankje met een koffie binnen handbereik en schrijf in mijn dagboekje, dat probeer ik bij te houden want hoewel niet iedere dag even spannend is, krijg ik wel allerlei nieuwe indrukken en door het op te schrijven, vergeet ik het hopelijk niet. Het loopt al tegen de avond als ik in Antigonish, mijn stop voor 2 dagen, aankom en ik maak er een avondje relaxen van. De volgende dag rijd ik eerst even naar het Visitor Information Centre. Ik wil graag een track gaan lopen, die zijn er genoeg, maar ja hier zitten wel beren en ik ben alleen, dus wat is wijsheid…De dame bij de VIC kijkt me wat meewarig aan als ik over de beren begin, ja die zitten er wel, maar ik kan heus wel een track gaan lopen. Toch raadt ze de track die ik oorspronkelijk heb gekozen af omdat deze niet zo goed wordt onderhouden en de kans van verdwalen groter is. Ze adviseert me om naar Cape George te rijden om daar op pad te gaan. Ik volg haar advies en zo’n 3 kwartier later parkeer ik mijn auto bij een piepklein haventje en ga op weg, het zal me ongeveer 2 uur gaan kosten om deze track te lopen. Rugzakje met proviand, hike outfit, wandelschoenen…ik ben er klaar voor. Ik ben ongeveer 20 minuten onderweg als ik een wat oudere mevrouw tegenkom. Ze stopt om een praatje met me te maken, waar ik vandaan kom, of ik ga hiken, of ik alleen ben. Ik kijk onder tussen naar het fluitje wat ze om haar nek heeft hangen, ik heb zelf ook een fluitje maar meer om eventueel aandacht te trekken, als ik val of iets dergelijks. Ik maak er een opmerking over en ze zegt dat ze dit heeft om eventuele beren af te schrikken, ze houden niet van geluid. Een beetje nerveus vraag ik of ze vaak beren heeft gezien “oh yes, many” zegt ze een beetje achteloos. Ze ziet dat ik toch wel een beetje schrik, maar ze stelt me gerust, ik moet op het pad blijven, wat lawaai maken en mocht ik er een tegen komen, langzaam achter uit lopen, geen oogcontact maken en zeker niet gaan rennen! Ze geeft ook nog heel lief aan dat als ze geen afspraak zou hebben, met me mee gelopen zou zijn, maar “you’ll be fine”! “Stel je niet aan”, zeg ik tegen mezelf en daar ga ik…Eerlijk toegeven toch wel met enigszins samen geknepen billen. Het is best een donker bos en bij ieder geluid spits ik m’n oren. Ze houden niet van geluid hè…en zo komt het dat ik luid zingend door een enigszins donker, maar buitengewoon prachtig bos loop en even later het meest fantastische uitzicht heb. Ik maak mezelf geen illusies, mijn gezang schrikt alles af…niet alleen beren!

Twee dagen later beleef ik m’n volgende toch enigszins spannende avontuur. Ik ga richting Cape Breton Highlands National Park. Normaliter een prachtige rit door de bergen met water rondom, maar niet vandaag. Het regent en het is mistig en niet zo’n beetje ook. Ik zie geen hand voor ogen en de weg kronkelt en draait en ik kan me niet anders dan heel nietig voelen bij dit natuurgeweld want de rotsen die af en toe voor me opdoemen, zijn geen misselijke jongens. Tja…wat doe je…ik ben maar rustig gebleven, aan alles komt een eind niet waar… Toch was ik blij dat ik veilig aan kwam in Ingonish, waar het inmiddels prachtig weer is, toen ik de bergen een maal over was, klaarde het aan alle kanten op! Het is jammer dat ik, letterlijk, niet iets meer van Cape Breton heb gezien, maar het is niet anders. Ik maak in Ingonish nog een wandeling die dicht bij mijn cottage ligt, daar staan waarschuwingsborden voor coyotes, ook niet de meest gezellige jongens, maar ik loop toch ontspannen door dit mooie stukje bos. Mocht je je overigens afvragen of ik überhaupt al iets van “Wildlife” heb gezien, het antwoord luidt “nee”. Talloze borden met waarschuwingen voor moose (elanden), maar nog geen gezien, ook geen beren dus of coyotes. Wel heel veel eekhoorntjes, wasberen (al moet ik daarbij zeggen dat het ook een groot aantal in de vorm van “roadkill” was) en ergens in de verte een hert. Helaas ook nog geen walvissen, want het whale watchen wat ik gepland had in Ingonish ging uiteindelijk niet door. Oh, en vandaag van dichtbij een wesp die vervolgens besloot om mij te steken…au!

Maar terug naar mijn verhaal…de track die ik voor de volgende dag heb gekozen, leidt bij de eigenaresse van de cottage tot een bedenkelijk gezicht. Met de Cape George ervaring nog vers in het geheugen, kies ik voor een andere track, eentje die door veel mensen wordt bewandeld. Ik raak daar in gesprek met een echtpaar uit de VS en via de Amerikaanse verkiezingen, de vluchtelingen kwestie in Europa, de Amerikaanse burgeroorlog, 9/11 (het is die dag 14 jaar geleden) en fastfood ketens komen we na ongeveer 2 uur wandelen weer bij het beginpunt.

Op zondag (13 sept.) ga ik richting Halifax, de hoofd- en grootste stad van Nova Scotia. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten, dus ik ben aangenaam verrast! Wat een ontzettend leuke stad!! Absoluut een bezoek waard mocht je deze kant op gaan. De stad is relatief klein, dus je kan alles prima belopen. Ik heb een lekker, iets luxer hotel geboekt, wat heel centraal ligt. Ik ga ’s morgens buiten de deur ontbijten en dat blijkt een goede keuze. Ook hier veel Amerikanen en iedereen zit gezellig met elkaar te keuvelen. Uiteraard weer de vraag waar ik vandaan kom en of ik alleen reis (de meeste mensen die ik tot nu toe ben tegengekomen, vinden dat nogal stoer :-)), het is gewoon gezellig :-)!

Ik maak een flinke wandeling door de stad en kom langs alle bezienswaardigheden, een van de trekkers is Halifax Citadel, een soort fort. Ik besluit om een bezoek hier aan tot de volgende dag te bewaren en ik loop richting de Public Gardens. Degene die mij een beetje kennen, weten dat ik enorm van bloemen houd en ze eigenlijk ook altijd in huis heb (ik zou er waarschijnlijk m’n laatste 5 euro nog aan uitgeven). Er bloeit van alles in de tuin, waaronder een hele collectie dahlia’s. Degene die mij ook een beetje kennen, weten dat ik een belabberde fotograaf ben (ik vergeet heel vaak om foto’s te nemen en waarom staat op mijn foto’s altijd alles scheef??), maar hier knip ik de een na de andere foto, met als gevolg dat ik nu met 80.000 foto’s (oké iets overtrokken) van bloemen en bomen zit, maar oh wat vond ik het mooi!!

Na me uiteindelijk losgerukt te hebben van de tuin, loop ik via de haven richting Pier 21, waar het National Museum for Immigration is gevestigd. In de haven is het super druk, want er meren ook enorme cruise schepen aan in Halifax en er is net een enorm gevaarte voor anker gegaan. Hé, wat zie ik daar…een rood-wit-blauwe vlag! Cruise schip “Maasdam” (Rotterdam) van de Holland America Line , met toch maar weinig landgenoten denk ik, want ik hoor alleen maar Amerikanen om me heen.

Het National Museum for Immigration is super interessant, veel aandacht voor Nederlanders die naar Canada zijn geïmmigreerd in de jaren 50. Aan het einde van de middag maak ik een wandeling door Nieuw Zeeland…huh?!...ik besluit een uurtje te gaan sporten (ik had nog niet genoeg gelopen :-)) en ze hebben een cross trainer in de gym waar je programma’s op kan instellen alsof je tracks loopt in bv NZ of de VS, oh wat een superding, die wil ik thuis ook!

De volgende dag zoals voorgenomen inderdaad richting Halifax Citadel. Hier wordt iedere dag om 12.00 uur nog een kanon afgeschoten, daar moet ik natuurlijk bij zijn! Het bijbehorende museum beschrijft de rol van Canada bij WO I en II, dat is helemaal mijn ding! Ik vind het super interessant en ik raak aan de praat met een gepensioneerde officier die hier vrijwilligerswerk doet en via mij Nederland bedankt dat we de geallieerden en hun rol nog steeds herdenken…dus bij deze ook aan jullie “bedankt”! Na de lunch stap ik weer mijn auto in, want morgen vaar ik van Nova Scotia weer over naar het vasteland. Via een route met nog meer mooie tuinen, kom ik ’s avonds aan in Digby vandaar uit zal ik naar Saint John varen en heb ik eigenlijk twee dagen met heel veel kilometers voor de boeg richting Ottawa en daar ben ik nu!

Overigens heb ik ergens halverwege het hele verhaal een dipdag, “wie had dit ook alweer verzonnen…?!” Ik kan wel heel stoer beweren dat het een aaneenschakeling van hoogtepunten is, maar dat is natuurlijk onzin. Ik mis mijn familie, mijn huis, m’n lieve vriendinnetjes, mijn RPM les op maandag en ja ook mijn collega’s :-). Een vriendinnetje heeft eens gezegd “je moet de lows ervaren om de highs te herkennen (dat waren wijze woorden Tannie! :-)) en na een nachtje goed slapen, is het ook weer voorbij en kan ik weer op volle kracht vooruit. Er zullen ongetwijfeld nog meer dipdagen met gemis volgen, maar ik realiseer me natuurlijk donders goed dat ik erg bevoorrecht ben dat ik dit kan doen.

Ten slotte nog wat tips mocht je overwegen om ooit richting Canada te gaan.
1) Maak een plan m.b.t. je reisroute, met uitzondering van PEI, zijn de afstanden lang! De kwaliteit van de wegen is niet overal je-van-het en als je, net zoals ik, ook veel B-wegen rijdt voor de scenic view dan ben je zomaar 4-5 uur verder voordat je ergens bent. Heb niet de illusie dat je op een dag even heen en weer bent richting een stadje, toeristische attractie of wat dan ook.
2) Beknibbel niet op je huurauto en GPS om bovengenoemde redenen. Ik moet volgende week mijn Chrysler inleveren, maar ik ben erg blij dat ik een wat ruimere auto heb gekozen.
3) Je moet je reisgezelschap wel echt heel leuk vinden, of zoals in mijn geval een goed gevulde Ipod bij je hebben (beide kan natuurlijk ook :-)) want tja…eigenlijk…zie punt 1.

Tot de volgende keer en dan meer informatie over reizen met de trein in Canada!

Veel groeten, Marie-Louise

P.S.: wellicht verklaart dit verhaal waarom ik nog niet zoveel foto’s heb toegevoegd, maar het komt ook omdat het een eeuwigheid duurt om ze te uploaden. Ik zet regelmatig wat (scheve) foto’s op mijn Facebook pagina, dus daar kun je eventueel ook even kijken, mocht je interesse hebben. Sorry voor de kwaliteit enzo, maar het waarom zal inmiddels duidelijk zijn :-)!

P.S. 2: overigens klopt de titel van dit verhaaltje niet helemaal, want er is natuurlijk wel een verbinding met het “vaste land”, maar vanwege de ferry’s vond ik dit ik het me wel kon permitteren.