The Final Countdown

1 December, vandaag is in Nieuw Zeeland officieel de zomer begonnen en de temperatuur in Taupo op het moment brengt je inderdaad al in zomerse sferen. Moeilijk voor te stellen dat ik over 10 (!) dagen dit lekkere weer ga inruilen voor de noordelijke atmosferen in San Francisco en over 2,5 week weer voet op Nederlandse bodem zet. Zoals het zo'n kleine 16 maanden geleden moeilijk in te denken was hoe dit avontuur ging uitpakken, zo is het nu best lastig voor te stellen hoe het is om weer terug in Nederland te zijn en weer in mijn eigen bed te slapen! Ik kijk er enorm naar uit, maar zal ongetwijfeld wel een traantje weg pinken als ik hier volgende week op het vliegtuig stap. Mijn tijd in Nieuw Zeeland en Australie is geweldig (met een kleine dip op z'n tijd :-)) geweest en ik ben heel blij dat ik deze stap heb gezet.

De laatste weken heb ik nog volop genoten van al het moois wat dit land te bieden heeft. Na terugkomst uit Australie ben ik begin november naar het noorden gekoerst. The Bay of Islands en Northland zijn prachtige gebieden en belangrijk voor Nieuw Zeelands (weliswaar nog relatief jonge) geschiedenis. In 1840 is hier "The Treaty of Waitangi" getekend, een overeenkomst tussen de Maori en de Britten, waar tot de dag van vandaag nog over gediscussieerd (om het maar even mild te zeggen) wordt. Leuk om even op "The Treaty Grounds" rond te wandelen en de nabij gelegen track naar Haruru Falls te lopen. Naast gelegen Paihia en Russell zijn ook erg leuke, weliswaar toeristische, plaatjes en ik had erg geluk met het weer. Ik heb ook het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland bezocht "Cape Reinga", volgens Maori mythen verlaten zielen hier de aarde. Het is ook de plek waar 2 zeeën samen komen, de Tasman Sea en de Pacific Ocean. In dezelfde tour (wederom een leuke groep, met veel Kiwi's op vakantie in eigen land) bezochten we ook 90 Miles Beach. Op de terugweg richting Auckland heb ik nog een bezoekje gebracht aan de Kauri Coast, bekend om de enorme Kauri, duizenden jaren oud, meters hoog en sommige met een doorsnede van 5 meter.

Zoals sommige van jullie wel meegekregen hebben, ben ik na deze dagen in het Noorden, nog een keertje de Tasman overgevlogen. Het was erg leuk om daar een aantal oudcollega's weer te ontmoeten en mee te helpen met het congres wat zij hier georganiseerd hadden. Had de smaak weer helemaal te pakken :-). Na terugkomst uit Sydney ben ik terug naar Taupo gekoerst, waar ik een paar dagen bij Peter en Antje ben geweest om vervolgens mijn trip te vervolgen richting het zuiden. Na een dagje Wellington, ben ik met de vroege ferry overgevaren naar het Zuidereiland. Via de prachtige Queen Charlotte Drive ben ik naar Nelson gereden, dit is een ontzettend leuk plaatsje met mooie huizen, parken, leuke winkeltjes en gezellige restaurantjes. Hier lekker een beetje rondgestruind en mezelf getrakteerd op een lekkere lunch.
De volgende dag ben ik naar Motueka gereden om van hier uit aan een 3 daagse hike (wandeling) te beginnen in het Abel Tasman park.

Deze "Coastal Track" is op eigen gelegenheid prima te doen (waarbij je dan overnacht in hutten), maar ik had er voor gekozen om dit in groepsverband te doen via een organisatie waar ik bij The Green Spot veel mee gewerkt heb. De groep bestond uit een aantal Aussies, een Amerikaans stel van mijn leeftijd, een Engels en Duits echtpaar, allemaal erg leuke mensen en de sfeer was gelijk goed. Met een bus en vervolgens boot werden we naar het beginpunt gebracht om hier aan de 37 kilometer te beginnen. Het getij (eb/vloed) speelt een belangrijke rol tijdens deze hike, gelukkig waren we net op tijd voordat het water heel hoog kwam te staan, maar in ieder geval wel natte voeten :-). De eerste dag hebben we ongeveer 2,5 uur gelopen om vervolgens aan te komen bij een erg mooie lodge, waar de voetjes omhoog konden. 's Avonds kregen we een heerlijk diner geserveerd en nog wat geschiedenislessen :-).

De volgende dag stond er zo'n 20 kilometer op het programma, met een paar wat steile beklimmingen. Na een jaar verschillende tracks gelopen te hebben in NZ ben ik enigszins geoefend waardoor mijn tempo wat hoger lag dan van de meesten in de groep. In overleg met de gids ging ik al wat vooruit op de groep die me vervolgens de bijnaam "racing Lou" opleverde :-). De laatste dag was er nog zo'n 14 kilometer af te leggen. De eerste twee dagen hadden we ontzettend geluk met het weer, het was zonnig maar niet te warm, deze derde dag kwam het echter met bakken uit de hemel en er stond een flinke wind. Iedereen was blij dat we rond 14.30 uur het eindpunt hadden genaderd. Het was een ontzettende mooie wandeling ik heb er erg van genoten en ook zeer goed te doen, dus afgezien van een beetje stramme benen de volgende ochtend, geen problemen.

Via de plaatsen Westport (waar een grote kolonie zeeleeuwen is te zien), Punakaiki en Greymouth aan de westkust ben ik via het binnenland "overgestoken" naar Blenheim. Ik had de smaak van het lopen nog een beetje te pakken, dus besloot ik op het laatste nippertje ook nog een gedeelte van de Queen Charlotte Track te lopen. Ik had tijdens mijn eerdere vakantie in april hier als het beginstuk van gelopen, nu ook het eindstuk, zo'n 20 kilometer. Ik begon vol goede moed, maar na de eerste 15 minuten vroeg ik mezelf toch serieus af waar ik aan begonnen was. Het pad was erg steil en ik had echt even behoefte aan zuurstofflessen, gelukkig werd het na zo'n 30 minuten allemaal wat gematigder en de rest van de track was weer uitstekend te doen. Prachtige uitzichten over de Marlborough Sounds, het was een mooie zonnige dag, dus optimaal genieten.

Afgelopen maandag was het de bedoeling dat ik om 10.00 uur weer terug over zou varen. De ferries tussen Wellington en Picton (en andersom) zijn aardige gevaartes, personenauto's, grote vrachtwagens, maar zelfs ook een complete trein kunnen op deze manier tussen beide eilanden vervoerd worden. Zo'n uur voor afvaart begint het "laden" van de ferry, er was dit keer enige vertraging, maar even later had ik mezelf toch met een koffie geinstaleerd op een bankje om de aankomende 3,5 uur niet meer af te komen en lekker een beetje te lezen. Nou mooi niet, ik had net de laatste slok koffie naar binnen gegoten toen er werd omgeroepen dat iedereen de boot weer af moest (we waren uiteraard nog niet uitgevaren). Lekker dan...wegens een technisch mankement ging ik deze boot dus letterlijk missen. Zo'n 2,5 uur later ging de volgende ferry, dus dat was een beetje in de auto hangen want het weer was inmiddels bar en boos dus nog even een wandelingetje terug naar Picton maken was geen optie. Rond 13.15 reed ik de ferry weer op waarbij ik mijn autootje moest parkeren op een soort brug die omhoog werd getakeld, ik vond het allemaal maar niks, maar mijn grijze automobiel doorstond het allemaal zonder mokken (overigens heb ik 'm inmiddels kunnen doorverkopen).

Nu dus weer terug in Taupo waar iedereen al behoorlijk in Kerstsfeer aan het raken is. Ik heb hier vorig jaar al genoeg over gezegd, maar wil toch nog een keer benadrukken dat het echt heeeel vreemd is om kerstliedjes te horen terwijl het buiten 20 graden is. De afgelopen dagen hebben bestaan uit allerlei dingetjes regelen, mijn kiwi bankrekening opzeggen (inmiddels helemaal leeg dus geen eer meer aan te behalen), vandaag heb ik 2 grote dozen op de post gedaan en geadresseerd aan...mezelf (echt, je verzamelt echt teveel spullen in een jaar), ook heb ik laatste "grote" wandeling gemaakt die helemaal langs het meer loopt van zo'n 3 uur om het nog allemaal even goed in me op te nemen en morgen ga ik afscheid nemen van een aantal mensen. Dit weekend ga ik met Peter en Antje naar Auckland waar we naar The Champions Trophy (hockey) gaan kijken. Ik blijf vervolgens nog een paar dagen in Auckland en omgeving voordat ik dan echt Nieuw Zeeland ga verlaten....

Een hele prettige Sinterklaas en nu echt tot heel snel!!!
Marie-Louise