Allemaal beestjes!

Iedereen de Kerstboom al opgetuigd en gierend uitgehaald met Mariah Carey’s “All I want for Christmas”? Ik moet mezelf af en toe knijpen en me er aan herinneren dat het december is, want ondanks de kerst muziek en kerstbomen in de verschillende steden, blijft het onwerkelijk dat Santa over een week voorbij komt suizen. Southern Australia gaat momenteel gebukt onder een hittegolf, terwijl ik dit zit te tikken is het rond de 42 graden in Adelaide… poeh, dat is best warm. Het is een drukkende hitte, dus inspanning is niet aan te raden. De Aussies vinden het zelf ook geen feest , het was vanochtend opvallend rustig op straat, waarschijnlijk zit iedereen binnen in de airco en daar heb ik ook maar even voor gekozen onder het genot van een kopje koffie.

Nee, dan was de temperatuur in Margaret River, waar mijn vorige verhaal is blijven steken, toch een stuk aangenamer. Sterker nog, ik moest weer eens een spijkerbroek onderuit mijn tas opdiepen, want met 19 graden was het best fris. Hé, give me a break, ik ben en blijf een Hollander en klagen over het weer dat hoort er dus bij :-)!

Die 19 graden was overigens heerlijk voor het dagje wine and food tasting. In een groepje van 8 personen werden we die dag naar 5 verschillende wineries gereden en zo stond ik om 10.30 uur al aan mijn eerste, weliswaar bodempje wijn. De bedoeling is natuurlijk “tasting”, maar ongemerkt schiet er hier en daar toch een slokje doorheen. Ik kan jullie vertellen dat ik een ontzettend leuke dag heb gehad en me blauw heb gelachen om de Schotse familie (van nature toch vaak al grappige types) die onderdeel waren van het groepje. Naast wijn werd er ook olijfolie, chocolade en kaas geproefd. De regio Margaret River is overigens ook prachtig, ik kan me voorstellen dat mensen zich daar graag vestigen!

Vanuit Margaret River sluit ik mijn reis door WA af met 5 dagen in Perth, de grootste stad aan de westkust. Perth, een stad als vele andere, niet bijzonder mooi, niet buitengewoon lelijk. Een mix van, voor Australische begrippen, oude gebouwen met nieuwbouw en een aantal hoge kantoortorens. Een goede sfeer hangt er wel! Ik heb een appartement in stadsdeel Northbridge en in dit gedeelte bevinden zich ook veel barretjes, restaurants en boetiekjes. In de binnenstad is alles prima te bewandelen, maar de eerste twee dagen van mijn verblijf heb ik mijn huurauto nog, waar ik dankbaar gebruik van maak om een bezoek te brengen aan het Aquarium of Western Australia (ik had nog niet genoeg vissen gezien :-), de Botanical Gardens (hallo, daar zijn we weer :-), overigens was een wandeling hiernaar toe ook prima te doen) en een van de vele stranden die rondom Perth te vinden zijn.

Op zaterdagochtend 5 december, een dag voordat ik met de trein Perth zal gaan verlaten, krijg ik van de Sint in het verre Australië een surprise. Ik ben blijkbaar niet zoet genoeg geweest in het afgelopen jaar, want de surprise komt in de vorm van een mailtje van Great Southern Railways met de mededeling dat de trein de volgende dag niet zal rijden. Ai, dat is even een tegenvaller want ik had me erg verheugd op deze reis, maar als gevolg van een ongeluk met een goederentrein is het spoor onbegaanbaar. In Australië gaat hetzelfde principe op als in Canada, vracht gaat voor personenvervoer en door de afstanden rijdt de trein ook maar 2 per week voor personen. Ik slik de teleurstelling weg en ga aan de slag voor een alternatief plan. Uiteindelijk kost het me bijna de hele dag om alles te regelen, want hoewel de gecancelde trein een tegenvaller was, biedt het internet in het, verder uitstekende appartement, me grotere frustraties. Na het gebruik van wat woorden die ik hier verder niet zal herhalen en wat geduld lukt het me toch om een vlucht te boeken voor de volgende ochtend naar Adelaide, een auto te reserveren en een accommodatie te vinden in Barossa Valley. Geluk bij een ongeluk is het die dag erg regenachtig, dus binnen blijven is geen enorme straf.

Mijn reis naar Adelaide verloopt voorspoedig en na de lunch zit ik in de auto op weg naar Barossa Valley, ook een wijngebied. Glooiende heuvels en overal waar ik kijken kan wijnranken. De volgende dag haal ik na een lekker ontbijtje een wegenkaart bij het Visitor Centre met daarop de toeristische route waarbij je verschillende plaatsjes aandoet en overal stop ik even voor een kortere of langere wandeling, een kopje koffie en/of een blik in de country shops. Alle plaatsjes zijn even snoezig, met leuke huisjes, een mooi kerkje en in ieder geval een hoop groen! Deze regio heeft sterke Duitse invloeden en dat wordt vooral duidelijk als ik de volgende dag via het stadje Hanhdorf weer terug ga richting Adelaide. Veel restaurants en winkeltjes hebben Duitse namen of verkopen Duitse producten en op meerdere plekken komt de schlagermuziek me tegemoet. Ik heb de tip gekregen dat je er ook een goede schnitzel kan eten, maar dat laat ik even aan me voorbij gaan. Ik vind het, weliswaar een toeristisch, maar leuke plaats.

Na mijn Jeep (waarbij ik bij het tankstation de hulp moet inroepen om de tankdop open te krijgen, wat een onding, dit wordt niet mijn volgende auto :-)), te hebben ingeleverd, heb ik de tijd om Adelaide een beetje te ontdekken. Adelaide wordt ook wel “City of Churches” genoemd, daar zijn er inderdaad genoeg van. Een paar jaar geleden ben ik hier al even kort geweest en ik herken een en ander. Het is ook geen erg grote stad en vooral erg overzichtelijk met hoofdstraten die respectievelijk Northern, Eastern, Southern and Western Terrace heten. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan :-).

Op donderdagochtend 10 december gaat om 5.15 uur de wekker, vandaag ga ik richting Gawler Ranges National Park, ruim 600 kilometer gelegen van Adelaide. Ik heb een tour geboekt met Gawler Ranges Safari en via de email heb ik al een leuk contact gehad met Geoff en Irene, de eigenaren. Ik weet dat er nog een andere Hollandse dame de tour geboekt heeft. Ik moet eerst naar Port Lincoln vliegen, op het vliegveld kijk ik een beetje rond of ik de dame in kwestie misschien al kan spotten. Als ik in het vliegtuig zit en er komt een dame binnen met een boekje met Nederlandse letters op de achterkant dan weet ik dat dit mijn tourgenoot is. Ik spreek haar in het Nederlands aan en daar overval ik haar blijkbaar nogal mee. Als we ongeveer 3 kwartier later in Port Lincoln aan de grond staan, kunnen we ons behoorlijk aan elkaar voorstellen. We worden hier opgewacht door onze gids, Helen, voor deze dag. Het blijkt dat Marianne en ik de enige zijn die de volgende 4 dagen de tour volgen bij Gawler Ranges Safari. We spreken direct af om alleen in Engels te praten zodat Helen ook kan volgen waar we het over hebben. Gedrieën gaan we op weg en we klikken direct goed met elkaar dus we zitten lekker te kletsen. De eerste stop is Mikkara Station op redelijke afstand van Port Lincoln om daar naar een kolonie koala’s te gaan kijken, voorbehouden dat ze zich laten zien natuurlijk! We hebben geluk, als Helen de auto heeft geparkeerd, zien we het eerste exemplaar al in een boom zitten, wat schattig!! De koala bekijkt ons in eerste instantie nieuwsgierig, maar nestelt zich vervolgens weer eens lekker tegen de boomstam en gaat verder met een van zijn belangrijkste activiteiten; slapen :-). We lopen verder en we spotten meerdere koala’s waarvan sommige wat hoger en anderen minder hoog in de bomen zitten. Hoogtepunt vormt een mama koala met een Joey (koala baby’s worden net als kangoeroe baby’s “Joey’s” genoemd) Ohhhhhh, wat schattig!! Het beestje is nog piepklein. Als ik me wat dichterbij waag, vindt mama dat toch niet zo’n goed idee en ze lift beschermend haar poot op zodat we Joey niet meer kunnen zien, maar we hebben er toch even van mogen genieten. Na een kopje koffie gaan we weer op weg en komen we nog langs een groepje emoe’s, die ga ik de komende dagen nog heel wat zien.

In de tweede helft van de middag komen we aan in Wudinna waar we onze gids, chauffeur en kok voor de komende dagen ontmoeten. Geoff, de eigenaar van Gawler Ranges Safari, is een zeer actieve zestiger met Duitse voorouders en zo ziet hij er ook uit, blond haar en blauwe ogen, maar verder in alles een Aussie! Na een drankje nemen we afscheid van Helen en gaan we op weg met Geoff naar ons camp voor de komende dagen. We slaan al gauw af naar dirt roads en niet veel later rijden we door mul zand. Geoff heeft dit duidelijk al vele malen gedaan en zonder enkele moeite komen we in het camp aan. Op de website heb ik al een voorproefje gekregen wat me te wachten stond, maar dit overstijgt mijn verwachtingen. Ruime tenten inclusief mini veranda staan verspreid over een uitgestrekte vlakte met bush. Mijn onderkomen heeft 2 “kamers” en een badkamer. Een heerlijk bed staat uitnodigend klaar en in de andere ruimte staan nog 2 eenpersoons bedden. Mijn badkamer heeft een toilet en weliswaar een piepkleine douche, maar alles werkt en is aanwezig, stromend water, elektriciteit. Wat een geweldige plek!! Ok, je moet niet verslaafd zijn aan Facebook of überhaupt aan je telefoon, want bereik kun je (voor het grootste gedeelte) vergeten, maar wil je even weg van alles “this is the place to be"! Geoff kan overigens wel gebruik maken van communicatie middelen en er is ook een satelite phone, want in geval van nood, moet de bewoonde wereld wel te bereiken zijn.

Na een en ander geïnstalleerd te hebben, melden Marianne en ik ons bij de ruimte die dienst doet als eetkamer en waar ook een keuken gevestigd is van alle gemakken voorzien. Geoff heeft hapjes en drankjes ingepakt en we gaan op weg om wildlife te spotten en ergens te stoppen voor een glaasje en “nibbles”. Het is het tijdstip van de dag dat de kangoeroe’s actiever worden en ik denk we er wel zo’n 100 zien. Geoff vertelt ons over de verschillen, want de ene kangoeroe is de andere niet, zo zijn er de Red, Western Grey en Euro’s. Verschillen zitten ondermeer in kleur en lichaamsbouw. Blijkbaar gaan de verschillende groepen elkaar meestal uit de weg, maar nu zitten ze toch gebroederlijk bij elkaar bij een creek, volgens Geoff omdat ze behoefte hebben aan water, want het is erg droog geweest en hier is een beetje water te vinden. Voor onze borrel kiest Geoff een aantal rotsen uit waar we een mooi uitzicht hebben over de heuvels. 3 Nieuwsgierige hagedissen hebben ook wel zin in ons kaasplateau en we kunnen net voor komen dat ze er op klimmen :-), in plaats daarvan voeren we ze stukjes wortel.
Als we terug naar het camp rijden, kijken we ook nog uit naar wombats en echidna’s (een soort stekelvarken en mijn absolute favoriete Australische dier), maar dit zijn nachtdieren bij uitstek en het is nog niet donker genoeg voor ze om uit hun holletje te komen. Na terugkomst in het camp tovert Geoff ook nog eens een 2-gangen menu uit de keuken en niet veel later lig ik moe, maar voldaan in een heerlijk zacht bed! ’s Nachts wordt ik wakker omdat, voor m’n gevoel, de regen met bakken uit de hemel komt, maar ik draai me lekker om en val weer in slaap. De volgende dag stap ik “m’n veranda” op met het gevoel dat er overal regenplassen liggen en wellicht het programma voor die dag moeten aanpassen, want de dirt roads veranderen in een modderige bende na regen, maar er is geen plas te bekennen en Geoff verteld ons dat er slechts 2mm regen is gevallen!

We ontmoeten Rosie, een zeer creatieve, hippe dame die mede verantwoordelijk is voor de aankleding van het camp en ook al lang voor Geoff werkt als een van de gidsen. Daarnaast is ze kunstenares en maakt tekeningen, beelden, maar ook meubels van hout dat ze vindt in de bush. Geoff drukt ons op het hart dat Rosie geen dode dieren of botten mee mag nemen vanuit de bush, want blijkbaar heeft ze dit eens gedaan om er een kunstwerk van te maken, dus dat hangt nu als een running joke tussen hen in. Rosie heeft 2 vriendinnen meegenomen en met z’n 5 gaan we op pad. Een auto vol vrouwen…do I need to say more. We hebben een superleuke dag, waarbij Rosie ons eerst verteld over de Aboriginals en hoe zij aan de grondstoffen komen voor hun karakteristieke beschilderingen, het is erg interessant. Vervolgens gaan we richting Lake Gairdner, een salt lake. Voor Marianne en mij voelt het alsof we op ijs stappen, het ziet er hetzelfde uit en het kraakt net zo, maar dit is geen ijs, maar zout! Het is een eindeloze vlakte en vormt een mooi contrast met de omliggende heuvels. De zonnebril is wel essentieel, want de zon schittert . Rosie heeft inmiddels een uitgebreide lunch voor ons klaargezet. We leggen die dag een grote afstand af door het park en ik ben erg onder de indruk. Terug in het camp drinken we nog een glaasje wijn met elkaar en volgt er wederom een heerlijk diner. Rosie en de andere meiden hebben inmiddels afscheid genomen. Geoff stelt voor om een kampvuur te maken, maar Marianne en ik zijn bekaf dus die avond liggen we redelijk op tijd op bed, na weer een geweldige dag.

Op dag 3 maken Marianne en ik eerst een mooie wandeling, waarna Geoff ons op een afgesproken plek ontmoet. Hij weet ontzettend veel van het park en verteld ons van alles over de rotsen en de quartz die hier ondermeer te vinden is. Ik vraag hem de oren van het hoofd, maar hij lijkt het erg leuk te vinden dat zowel Marianne als ik van alles en nog wat willen weten over het park, de vegetatie en de dieren. We maken die dag meerdere wandelingen en rijden naar een aantal uitkijkpunten, ook spotten we, weliswaar van grote afstand, de zeldzame rotswalibi. Als we aan het begin van de avond op de veranda zitten voor een hapje en een drankje komen de kangoeroes en emoe’s de bush uit wandelen om te drinken vanuit de daarvoor bestemde waterbak. Het is magisch om daar te zitten met slechts op 20 meter afstand dieren die hun dorst komen lessen. Een van de kangoeroes bekijkt ons nieuwsgierig, uit haar buidel steken twee oren en twee achterpoten, een Joey heeft zich daar genesteld, het ziet er heel grappig uit! Er komen ook van allerlei mooie vogeltjes voorbij. Na het eten zet Geoff een telescoop op en kijken we naar de enorme hoeveelheid sterren die aan de hemel staan. In de “Southern Atmosphere” zijn sterren te zien, die wij op het noordelijk halfrond niet kunnen zien en omgekeerd. Niet alles is even duidelijk te vinden, maar ik vind de twee vallende sterren die ik zie al helemaal geweldig en ik realiseer me maar weer eens hoe mooie ervaring dit is.

Als we de volgende ochtend al vroeg aan het ontbijt zitten, komt papa emoe met 7 kuikens aan wandelen. De vrouwelijke emoe’s hebben het goed bekeken, die laten hun kroost achter bij het mannetje en nemen vervolgens de benen om niet meer terug te keren. Rond kwart over 7 verlaten we het camp om richting de kust te gaan. Ik hoop ooit nog eens terug te gaan naar Gawler Ranges NP, want ik vond het er geweldig! Het klapstuk moet echter nog komen, we gaan zwemmen met dolfijnen en Australische zeeleeuwen. Ik kan niet omschrijven hoe fantastisch dit was!! Een groepje van ongeveer 8 dolfijnen zwemt naast en onder ons door en we horen ze allerlei geluidjes maken. Wat een prachtige dieren! De zeeleeuwen liggen lui op het strand te zonnen, we grappen dat het zondag is en ze ook een dagje willen relaxen, maar uiteindelijk komen er toch een aantal het water in en ook deze dieren zwemmen relaxt tussen ons door. Helaas moet ik na een tijdje, ondanks het wetsuit, toch het water uit omdat ik het te koud heb gekregen en met het snorkelen toch wat teveel zout water binnen heb gekregen, daardoor voel ik me niet je-van-het, maar vanaf de boot kan ik toch kijken naar deze grappige dieren. Marianne en ik zijn beide super enthousiast en heel blij als we weer aan wal staan. We kunnen nog even een lekkere warm douche nemen voordat we weer de auto in gaan om langzamerhand terug naar Port Lincoln te gaan waar het vliegtuig ons terug naar Adelaide zal brengen. Met een beetje weemoedig gevoel nemen we op het vliegveld afscheid van Geoff die er ook moeite mee lijkt te hebben dat we weer vertrekken. Hij geeft aan dat hij de afgelopen dagen met ons ook als heel plezierig heeft ervaren, we hebben heel veel gelachen, maar ook een aantal hele mooie gesprekken met elkaar gehad. Weer kan ik terug kijken op een supermooie en bijzondere (zeker een van de hoogtepunten tot nu toe)ervaring.

Op maandag haal ik weer een huurauto op en via McLaren Vale, wederom een wijngebied in SA, rijd ik richting Cape Jervis waar ik de ferry zal nemen naar Kangaroo Island. Ik heb een accommodatie geboekt in het midden van het eiland, in het kleine dorpje Parndana, van waaruit ik makkelijk toegang heb tot Flinders Chase National Park. In Adelaide heb ik al een tour geboekt voor Kangaroo Island. De prijzen liegen er niet om voor de tours op KI, m'n budget toch een beetje in de gaten houdend, kies ik voor een wat commerciëlere organisatie. Ik ben eerlijk gezegd wel een beetje verwend geraakt met alle tours die ik tot nu toe heb gevolgd in allemaal kleine groepjes. Deze tour is met een touringcar vol, met name Aziatische mensen, maar ik vind toch aansluiting bij een leuk Engels wat ouder echtpaar en twee Deense meiden en heb uiteindelijk een hele leuke dag. We bezoeken de hoogtepunten van het eiland waaronder Flinders Chase en The Remarkable Rocks. Dat geeft me een goed idee waar ik zelf naar toe wil op de dagen dat ik nog op het eiland zal zijn. Vooral Remarkable Rock spreekt me aan en de volgende dag ga ik er terug en zit ik wel een uur een beetje voor me uit te staren over de oceaan, ja je kan het me maar druk hebben op zo’n reis :-). Het is wel genieten met een grote G, hoewel een aantal van jullie het waarschijnlijk als uitgesproken saai zullen beschouwen :-)! Ik maak ook een goeie wandeling door Flinders Chase van zo’n 10 kilometer. Het is die dag ook erg warm, maar de bush biedt wel wat beschutting. Ik zie twee grote leguanen, vogeltjes in alle soorten en mate en ik speur weer naar een echidna, als er een plek is waar ik ze zou kunnen zien dan is het hier, maar helaas heb ik geen geluk, you can't have it all (ik koop uiteindelijk een felgele kitscherige sleutelhanger in de vorm van een echidna als souvenir :-)). Op KI leeft ook de zeldzame platypus, het vogelbekdier, het opborrelen van luchtbelletjes in de waterholes geeft aan dat ze er inderdaad zijn, maar ze komen niet naar het oppervlak. Slangen blijven gelukkig ook verborgen, ik heb trouwens 1 exemplaar van zeer dichtbij mogen zien, maar die was niet langer dan 10 cm (dat zegt overigens niks, een beet kan nog steeds heel onfortuinlijk uitpakken). Overigens heb ik voordat ik de bush inging, gemeld bij het Visitor Centre dat ik de wandeling ging maken, just in case. Bij terugkomst meld ik me af en rijd nog wat verder het park in om van het natuurschoon te genieten. Ik bezoek ook de grootste plaats van KI, Kingscote, een zeer gemoedelijk plaatsje met een aantal grappige rommelwinkeltjes.

Vrijdag kom ik via een overnachting in Victor Harbor, een typisch Australische plaats, waar ik een mooie wandeling maak, terug in Adelaide. Zoals gezegd liggen de temperaturen hier zeer hoog, dus mijn tempo ligt een graadje ligger :-). Morgen stap ik op het vliegtuig naar Sydney waar ik de Kerst en O&N zal doorbrengen. Ik zal hier meerdere vrienden/bekenden bezoeken en dan komt mijn laatste bestemming voor langere tijd in zicht, Nieuw Zeeland!

Overigens, wanneer je als Nederlander in het buitenland gevraagd waar je vandaan komt en je zegt “Holland” volgen vaak de namen “ Cruijff, van Basten, Gullit (de oudere generatie) of “van Persie, Robben” , zo niet in Australië, waar voetbal überhaupt ondergeschikt is aan rugby, nee hier is het “André Rieu”. Ok, ik geef toe het zijn vaak wat oudere Australiërs die deze naam laten vallen, maar hij is hier ongekend populair. Ik zag vandaag een bus rijden waarop hij levensgroot stond afgebeeld met zijn viool, toch grappig!

Anyway, vanuit een snikheet Adelaide wil ik hierbij iedereen een hele mooie Kerst(vakantie) toewensen (ik kom toch enigszins in de stemming met het luisteren naar de uitzendingen vanuit het Glazen Huis, erg lachen al die dronken mensen op de radio want bij jullie is het nog middernacht terwijl ik dit verhaal schrijf) en alvast een heel goed en veilig uiteinde. Voor een ieder een liefdevol, succesvol maar vooral gezond 2016 gewenst. Is half maart te laat om dat ook nog een keer persoonlijk te doen?!?

MERRY CHRISTMAS and HAPPY NEW YEAR!!