Bruine boterhammen met kaas

Reizen…ik hou er van! Je onderdompelen in andere culturen en vooral heel erg genieten van al het moois wat de wereld biedt! Natuurlijk zijn er ook dingen die je mist, familie en vrienden goes without saying, maar je kan zo ineens maar zin hebben in een bitterbal, een broodje filet american of een “gewone”bruine boterham met kaas. Niet dat ze in de landen waar ik de afgelopen 6 maanden heb gereisd geen kaas hebben (lekker bruin brood is wel best een uitdaging), natuurlijk wel, maar uiteindelijk gaat er niets boven echte Hollandse kaas. Het was dus oprecht genieten toen ik afgelopen donderdag weer mijn tanden zette in zo’n onvervalste Hollandse boterham, want ja ik ben weer thuis! Ik prijs me gelukkig dat ik sinds aankomst ook al van het mooie weer mag genieten, het voelt nog wat koud, dat kan ook bijna niet anders na maanden van 20 temperaturen, maar het Hollandse zonnetje doet goed haar best.

In de afgelopen maanden heb ik nogal wat verhaaltjes weggetikt en om het dan nog even netjes af te sluiten, wordt dit mijn laatste blog. Al is het alleen maar voor mezelf, zodat ik, wanneer ik weer in de dagelijkse hectiek zit, het er nog eens bij kan pakken en kan nalezen wat ik de afgelopen maanden zoal beleeft heb.

Mijn laatste blog kwam vanuit Whakatane waar ik door het drijfnatte weer wat meer tijd binnen heb doorgebracht. Op de dag van mijn vertrek, zaterdag 20 februari, staat de zon echter weer hoog aan de hemel. Helaas heb ik de excursie naar White Island (een van ’s wereld meest actieve te benaderen vulkaan) niet kunnen maken, dus dit komt op het lijst van “nog te doen” bij een volgend bezoek aan Nieuw Zeeland, want het staat als aan paal boven water dat ik ooit weer eens naar die kant van de wereld afreis! Via het binnenland rijd ik richting mijn volgende bestemming Mount Manganui. The Mount, zoals deze in de volksmond bekend staat, ligt in de wat industriële omgeving van Taurenga, een snel groeiende stad in Nieuw Zeeland. Jaren geleden ben ik met Winrik ook naar The Mount geweest en hebben we hier een fantastische wandeling gemaakt. Tot 2x toe ben ik er terug gegaan, maar de wandeling heb ik nooit meer kunnen maken, door dat de berg was afgesloten ondermeer als gevolg van een landslide. Ik verheug me erop nu dan toch echt The Mount weer op te gaan, ik heb gecheckt of deze open is en het lijkt erop dat het gaat lukken. Helaas heb ik echter niet helemaal mijn dag en wordt geplaagd door een flinke hoofdpijn, ik besluit om dan op zondagochtend voordat ik richting The Coromandel ga, de wandeling alsnog te maken. De volgende dag is het wederom mooi weer en na het uitchecken rijd ik richting The Mount, maar wat is er gaande!! Straten zijn afgesloten en het wemelt van de mensen, terwijl het nog best wel vroeg is. Een of ander sportief evenement heeft al deze mensen op de been gebracht. Het zal me toch niet gaan gebeuren, dat ik weer The Mount niet kan beklimmen (!), maar gelukkig kan ik toch redelijk dichtbij een plekje vinden voor de auto en niet veel later kan ik dan eindelijk de klim naar boven weer maken. Ik ben niet de enige die op het idee is gekomen, het pad is druk met wandelaars en hardlopers. Boven aan gekomen, heb ik een prachtig uitzicht over het plaatsje Mount Manganui, Taurenga, de oceaan en eilandjes in de verte.

Na een kopje koffie mag de Highlander weer aan de slag en rijd ik richting The Coromandel. Ik val een beetje in herhaling, maar schiereiland The Coromandel is adembenemend mooi. Ik heb een appartementje geboekt in Whitianga, voor Coromandel begrippen een grote plaats (ca. 4100 inwoners) met een mooie haven en een keur aan winkeltjes en restaurantjes. Whitianga is een goede uitvalbasis om Coromandel town te bezoeken of Hahei Beach. Op maandagochtend ga ik via de “309” richting Coromandel Town. The 309 is een erg smalle gravel road, waar je lekker op je gemakje overheen moet tuffen, wat ik zeker heb gedaan.

Overigens nog even wat over Kiwi drivers; Kiwi’s zijn echt bijzonder relaxte mensen, maar zet ze in een auto en ze ontpoppen zich als ware snelheidsduivels die enorm van bumperkleven houden. Ook op deze 309 stuiven er nogal wat voorbij en zitten ze me op mijn “staart”. Ik blijf er echter rustig onder en wanneer de kans zich voordoet maak ik ruimte. De meeste geasfalteerde wegen, en gravel roads ook wel, hebben “passing lanes” of “slow bays”, maak hier altijd gebruik van als je kunt. Anyway, ik rijd lekker relaxt (nee, echt niet als een granny driver :-)) en geniet volop van de prachtige omgeving. Tegen het einde van de 309 ligt een Kauri bos. Kauri bomen zijn prachtige bomen die tientallen meters hoog kunnen worden en pas na achthonderd jaar zijn volgroeid. Ze zijn slechts nog te vinden in het noordelijke gedeelte van het Noordereiland van NZ en de Kiwi’s zijn dan ook erg zuinig op hun bomen. Voordat je het bos betreedt, wordt je gevraagd je schoenen schoon te maken, want de wortels van de Kauri’s zijn erg kwetsbaar. Braaf doe ik wat me gevraagd wordt, om niet veel later de wandeling te maken en me nietig te voelen bij deze enorme oude reuzen.

Ik vervolg mijn weg naar Coromandel Town, een historisch plaatsje met mooie oude gebouwen. Ik strijk neer bij Umu voor de lunch en snuffel wat later rond in de rommelwinkeltjes. Van mijn nichtje Jolanda heb ik de tip gekregen om vanuit Coromandel Town naar het noordelijkste puntje van Coromandel Peninsula te rijden, wat een aanrader!!! De weg is bijna volledig onverhard en op sommige stukken heel erg smal. Ik vind het best spannend als er tegenliggers aankomen en ik mijn auto op het uiterste randje moet manoeuvreren, maar gelukkig gaat het goed. Ik rijd uiteindelijk door tot Port Jackson Bay, ik had nog wat verder kunnen gaan tot Fletcher Bay, waar de weg ophoudt, maar het wordt al wat later en ik moet nog terug naar Whitianga. Als je de tijd hebt en ook wel van een beetje avontuur houdt (gravel road met flinke steile bochten), dan moet je deze weg zeker rijden, wonderschoon!

De volgende dag is mijn bestemming Cathedral Cove en Hahei Beach, maar in de ochtend vaar ik eerst nog over naar Ferry Landing, waar ik de Maramaratotara Track (ja, die Maori jongens zijn echt goed in het verzinnen van onuitspreekbare namen) loop. Een leuke vrije eenvoudige wandeling die ik in zo’n 45 minuten afleg. Alvorens naar Hahei te rijden, ga ik richting Colenso cafe, hier hebben Winrik en ik ook geluncht tijdens onze reis door NZ, en we vonden het toen allebei een enorme leuke plek! Ik ben er sindsdien niet meer terug geweest, maar er is niets veranderd. Rondom het café ligt een mooie tuin, ze serveren er heerlijke gerechten en er is een winkeltje met allerlei leuke spulletjes.

Met het buikje rond ga ik richting Hahei, het is een snikhete dag, maar ik besluit toch een wandeling te maken en parkeer mijn auto aan het begin van het dorpje en loop vandaaruit richting Cathedral Cove. Deze plek is bekend (en beroemd) om haar gigantische stenen boog die over het strand buigt, het is een prachtige plek. Na een wandeling van ruim 1 uur, loop ik onder de “arch” door en vlei me neer op het strand, waar het drukte van belang is. Een uurtje later loop ik terug richting Hahei Beach waar ik ook nog wat zon meepak. Wanneer ik terug loop naar mijn auto, zie ik twee meiden van een jaar of 19 staan met enorme rugzakken. Ze proberen een lift te krijgen, maar iedere auto rijdt hen voorbij. Het is bloedheet en ik verwacht dat ze op deze plek niet zo snel een lift gaan krijgen, dus als ik bij hen ben aangekomen, bied ik ze een lift aan. Dolblij zijn ze en als ze de Highlander zien, roepen ze uit dat ze tijdens hun reis nog niet in zo’n luxe auto hebben gezeten. De meiden zijn afkomstig uit Italië en Frankrijk en op een working/holiday visum in NZ. We kletsen honderduit, ze vinden het geloof ik ook wel interessant dat deze “oude mevrouw” ook nog lekker in haar eentje aan het reizen is :-). In Whitianga aangekomen, breng ik ze tot aan de deur van het hostel waar ze verblijven en ik word uitgebreid bedankt en na nog wat “moederlijke adviezen” van mijn kant gaan we uiteen.

De volgende dag ben ik al vroeg wakker! Naar deze dag heb ik uitgekeken! Ik ga Antje ontmoeten in Rotorua en de laatste week van mijn reis in Nieuw Zeeland met haar doorbrengen. Zoals in een eerder verslag al vermeld, heb ik tijdens mijn jaar in NZ een half jaar bij Antje en Peter in huis gewoond en zij begrijpen als geen ander mijn liefde voor dit land. De rit van Whitianga naar Rotorua neemt een aantal uren in beslag, maar rond lunchtijd kom ik dan toch bij de accommodatie aan waar we de volgende 2 nachtjes zullen blijven. Dikke knuffels volgen en er wordt heel wat bijgekletst. We maken in de middag nog een mooi wandelingetje door Rotorua en strijken bij een pub neer voor een biertje. Het licht gaat ’s avonds redelijk vroeg uit, Antje heeft nog wat te kampen met een jetlag en ik lig er ook redelijk af.

De volgende dag staan we op tijd naast ons bed, want we gaan naar Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Net zoals Taupo staat ook Rotorua bekend om geothermische activiteit van vulkanische oorsprong. In het stadje borrelt en bruist, stoomt en sist, de aarde. Slim als de Kiwi’s dan toch zijn, hebben ze van deze natuurlijke verschijnselen een commerciële attractie gemaakt en ach vooruit, laten we daar dan ook maar aan meedoen :-). Wai-O-Tapu biedt modderkolkende kraters, enkele pools van twijfelachtige kleur (gifgroen!) en topattractie; een geiser, Lady Knox, die met behulp van een beetje zeepsop iedere dag tot uitbarsting wordt gebracht. Nou hoor ik je denken “zeepsop”, even in een notedop; op de plek waar de geiser zich bevindt, werd jaren en jaren geleden arbeid uitgevoerd door gevangen. Na de hele dag in de buitenlucht en viezigheid, wasten deze gevangen zich in een stroom water en blijkbaar was er op een dag een slimmerd bij die een stukje zeep ter hand nam met als gevolg een uitbarsting van de geiser. In het kader “alles voor de toerist”, wordt er nu dag in, dag uit, een klein beetje zeep (of een goedje van soortgelijke substantie) in de geiser gegoten en vervolgens doet Lady Knox haar kunstje. Mensen verzamelen zich in grote getale hiervoor en ook Antje en ik zijn van de partij. We zijn heel blij dat we al vroeg in het park waren en het eerste rondje al hebben kunnen doen, want na de spuitpartij gaan alle toeschouwers het park ook in en is op sommige plekken ronduit druk.
In de middag zoeken we de rust op en wandelen door een bos met enorme Redwood Trees, het is een betoverende plek. Zo mooi en peaceful, we genieten enorm en wensen stiekem dat deze plek door niet teveel mensen “ontdekt” gaat worden. ’s Avonds eten we weer een lekker hapje, glaasje wijn erbij, life is good!

Op vrijdagochtend pakken we ons boeltje en gaan we op weg naar Waitomo, maar eerst stoppen we in Tirau. Dit is ook zo’n speldeknop plaatsje in NZ, maar voor heel veel mensen wel een plekje om te stoppen voor een kopje koffie. Ik ben er zelf ook vele malen geweest om bv. de rit van Taupo naar Auckland te breken. Antje en ik zijn een beetje teleurgesteld dat een aantal nick-nacky (zeg maar rommel-) winkeltjes niet meer bestaan, maar onze andere favoriet “The Christmas shop” (365 dagen per jaar gegarandeerd kerstsfeer)is er nog. Na de aankoop van een mini-Christmas sheep (je kan er maar vroeg bij zijn ) voor in de boom en een kopje koffie, vervolgen we onze route.
Waitomo wordt door veel mensen aangedaan tijdens hun reis door NZ om de verschillende grotten te bezoeken die je hier kan vinden. Ondanks dat het niet eens zo ver van Taupo afligt, ben ik hier nog nooit geweest, dus het stond al van het begin in mijn itinerary. Antje is hier al wel eerder geweest en blijkt ook al te hebben gelogeerd in de accommodatie die ik heb geboekt, zelfs in dezelfde kamer die we krijgen toegewezen. De prijzen voor het bezoeken van de “caves”zijn best stevig, dus we besluiten alleen de Glowworm Cave te bezoeken, maar dit is dan ook wel direct het hoogtepunt. Het is een prachtige hoge grot, met een hele goeie akoestiek. De vrolijke gids van onze groep probeert ons te verleiden tot het zingen van een liedje en het is natuurlijk heel verleidelijk, maar om volledige evacuatie te vermijden wegens geluidsoverlast, houd ik me maar in :-). Het hoogtepunt van de tour zit in de staart wanneer we in een klein bootje worden geplaatst en het pikkedonker in varen, maar wanneer je ogen wat gewend zijn, ontdek je aan het plafond en om je heen piepkleine lichtjes…gloeiwormpjes!! Het is niet toegestaan om foto’s te maken, maar helemaal aan het einde is er toch een foto opportunity. Antje en ik zitten in een boot vol Aziaten…het moment dat er “groen licht” wordt gegeven voor het nemen van foto’s komen de telelenzen voor de dag. Ik kom niet meer bij…Aziaten en hun foto’s. Als we weer in het daglicht staan, gaan we nog op pad voor een wandeling, de Ruakuri Track. Via farmland en forest komen we op een punt aan waar een korte tunnel is gemaakt door een rots en als we hier doorheen gekropen zijn, worden we getrakteerd op een fantastische waterval. Wederom verzuchten we hoe mooi Nieuw Zeeland wel niet is.

Zaterdag is een “rijdag”, we maken nog een kort wandelingetje maar zetten dan koers richting The Bay of Islands. Dit gebied ligt boven Auckland en heeft historische waarde voor NZ, want op 6 februari 1840 werd er in Waitangi de “Treaty of Waitangi”getekend tussen 43 Maori chiefs en de Britse kroon. Zoals ik in mijn vorige verslag al meldde is er tot op de dag van vandaag een hoop discussie over de Treaty, voor details verwijs ik je graag naar Wikipedia :-) of bezoek zeker The Waitangi Treaty Grounds mocht je ooit naar NZ gaan, erg interessant. Overigens hebben Antje en ik een bezoekje dit keer overgeslagen, omdat we er al eens zijn geweest.

We maken echter eerst een tussenstop in Whangarei, want het is nog al een ritje van Waitomo naar The Bay of Islands. Vooral The Town Basin is een erg leuk gebied, met winkeltjes, restaurants en art galeries. We hebben echter weer even genoeg van “het uiteten”, dus doen boodschappen bij Pak-‘n-Save en eten een lekker maaltje in onze ruime appartement. Het is overigens niet echt een pretje om buiten te zijn, de luchtvochtigheid is enorm hoog en ondertussen is het stikheet. Helaas frist de regen die valt niet echt op en wordt het alleen maar meer ‘sticky’. Op zondagochtend rijden we richting Whangarei Falls en we maken vandaar uit weer een goede wandeling waar we langs een aantal mooie Kauri bomen komen. Later kijken we nog wat rond in Whangarei en na de lunch gaan we verder richting Paihia. Hier komen we in de tweede helft van de middag aan en ook hier is het warm en vochtig. De zee ligt er uitnodigend bij en niet veel later koersen we richting strand. We komen aan, duiken de zee in en het begint te regenen, maar het water is heerlijk, dus we blijven lekker dobberen.
Maandagochtend gaan we al redelijk op tijd op pad richting Haruru Falls, de track van ongeveer 5 kilometer (enkele afstand) loopt door een mooi bos en over een boardwalk door mangroven. Het is bloedje heet en we nemen ons voor om bij terugkomst lekker naar het strand te gaan in plaats van over te varen naar Russell, een schattig plaatsje, maar een plekje die we allebei al gezien hebben en een duik in de zee spreekt ons nu meer aan. Bij terugkomst hijsen we ons na de lunch in bikini, smeren ons in met zonnebrand en gaan op weg. We hebben onze handdoek nog niet uitgespreid of het begint te regenen. Antje is dit keer wat heldhaftiger en gaat weer de zee in, ik sla het vanaf de kant gaande, maar als het echt hard begint te regenen, besluiten we toch maar weer terug te gaan.

Inmiddels komt de datum van mijn vertrek uit Nieuw Zeeland angstaanjagend dichtbij, ik heb het daar met Antje natuurlijk behoorlijk veel over. Aan de ene kant wil ik dat dit avontuur nog niet eindigt, aan de andere kant kijk ik er naar uit om mijn familie en vriendinnetjes weer te zien. Op dinsdag bezoeken we Kerikeri waar het eerste stenen huis van Nieuw Zeeland staat en ook daar weer een mooi wandelingetje. Via de plaatsjes Opononi en Hokianga waar we de prachtige sanddunnes bewonderen zaken we af richting Dargaville. We stoppen natuurlijk bij het Waipoua Kauri Forest waar de grootste levende Kauri boom staat, bekend onder de naam Tane Mahuta. Deze woudreus is 51,5 meter hoog en heeft een omtrek van 13,8 meter. De schatting is dat Tane tussen 1200 en 2000 jaar oud is! Er zijn hier nog meer oude en indrukwekkende Kauri bomen te bewonderen ondertussen spotten we ook veel silverferns.

Na een nachtje in Dargaville hebben we nog niet genoeg van Kauri bomen en gaan we naar het Kauri museum. Veel aandacht voor het hout hier en de prachtige dingen die ervan gemaakt zijn, zoals meubels, maar ook veel informatie over the first settlers die zich in Nieuw Zeeland vestigden. Tegen de middag komt dan toch het onvermijdelijke moment van terugrijden naar Auckland, de huurauto inleveren, spullen organiseren en dan rest me nog een nachtje slapen voordat ik vliegtuig instap. Een knoop in mijn maag houdt me wakker en als ik de volgende ochtend vroeg afscheid neem van Antje, dan komen de waterlanders naar boven.

Het verlaten van Nieuw Zeeland gaat niet zonder slag of stoot, hoewel mijn naam in het systeem gaat, is er geen geldig ticket nummer aan mijn naam gekoppeld en het uitgeven van een boarding pass is in eerste instantie onmogelijk. Ik sta ruim een uur wortel te schieten en dat doet mijn zenuwen niet bepaald goed. Eindelijk krijgt een wizz-kid het voor elkaar om toch een boarding pass en een label voor mijn bagage te fabriceren, maar tegen die tijd ben ik een kleine zenuwinzinking nabij. Inmiddels heb ik tranen met tuiten gehuild, ik schaam me er niet voor om het te zeggen. De gedachten dat ik mijn zo’n geliefde NZ moet verlaten en dat ook mijn grote reisavontuur er bijna opzit, stemmen me verdrietig. Bij het opstijgen, volgen nog een aantal laatste snikken en wuif ik gedag naar de wereld onder me, maar wel met de wetenschap dat ik hier weer terug kom. Bovendien heb ik weer iets om naar uit te kijken, want ik zal nog 6 nachtjes doorbrengen in Singapore bij Nathalie en Bern en als kers op de taart is Yati ook naar Singapore gevlogen en zullen we de komende dagen heerlijk kunnen bijkletsen.

Na verdere probleemloze vluchten, sta ik ruim 17 uur later Nathalie en Yati te knuffelen. De volgende ochtend gaan we alweer vroeg op pad om naar Maleisië te rijden om vervolgens met een bootje naar Rawa Island gebracht te worden. In een heerlijk relaxt resort brengen we de tijd door met op het strand liggen, bijkletsen, boekjes lezen, eten en lekkere glaasjes witte wijn :-). Na terugkomst in Singapore genieten we ook daar van de goeie restaurants die de stad biedt en er volgt een dagje die-hard shoppen, dat had ik allang niet meer gedaan, dus ik neem het er goed van (ik gooi het maar op de grote hoop :-)). Dan is het woensdagavond 9 maart en dan zit het er echt op en brengt vlucht KL840 Yati en mijzelf terug naar Nederland. Op donderdag 10 maart sta ik om 08.00 uur weer op Hollandse bodem en kan ik mijn moeder ook weer in de armen sluiten.

Inmiddels ben ik een klein weekje thuis en ik heb mijn jetlag bijna overwonnen. Ik heb al wat van mijn avonturen face-to-face kunnen delen met familie en vrienden en langzamerhand kom ik weer een beetje in “het gewone leven”. Zoals gezegd, is dit mijn laatste blog. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie belangstelling en reacties, zowel via dit blog, Facebook, email, Whatsapp en andere communicatiemiddelen die we inmiddels rijk zijn. Ik kan in ieder geval terug kijken op een fantastische reis waarbij ik ontzettend veel mooie, gave, ontroerende en leuke dingen heb ervaren. Ik had het me niet beter kunnen wensen, ik heb er enorm van genoten, het is onmogelijk om dat in woorden uit te drukken, maar ik geloof dat de foto’s op Facebook wel redelijk voor zich spraken :-)! Tot snel ziens en mocht je tips nodig hebben voor Canada, Australië en/of Nieuw Zeeland, je weet me te vinden!