Home sweet Home

Neenee, nog niet, nog een paar weekjes, maar in de loop van dit verhaal wordt de titel vast duidelijker…

Ik ben nu in NZ’s meest zonovergoten plaats…euh…volgens de statistieken dan, want de zon is in geen velden of wegen te bekennen. Een cycloon swiept zijn staart momenteel over Nieuw Zeeland en een keiharde wind en striemende regen doen zich gelden. Ik moest mijn pruikje dan ook even stevig vasthouden toen ik me naar buiten waagde. Dit is wel weer even andere koek, 3 dagen geleden lag ik nog op het strand, ja zo gaat dat in Nieuw Zeeland…

Na bijna 6 maanden reizen, kan ik wel een beetje de balans opmaken ten aanzien van meest gestelde vragen, tot de top 3 behoren:
- Where you’re from – “Dutch” en “German”behoren tot de topfavoriete antwoorden, dat lang (in zowel Canada, Oz als NZ ben ik best wel een reus vergeleken met de vrouwelijke locals) en blond geven het weg, of zou het accent toch doorslaggevend zijn 
- How long are you here for – het antwoord van 8 tot 9 weken ontlokt goedkeurend gebrom bij de meeste mensen
- Are you travelling alone??????!!!????? Deze laatste vraag is voor veel mensen toch best wel een ding. Reacties uitlopend van “wat heerlijk, niemand met wie je rekening hoeft te houden” tot “ik zou dat nooit kunnen, ben je niet hartstikke eenzaam” heb ik inmiddels al veelvuldig gehoord, tot allerlei variaties daar tussen in van “wat eng, wat stoer…tot wat saai!”.

Ik kan zelf alleen maar zeggen dat er natuurlijk momenten zijn geweest dat ik dacht “Oh, iemand anders zou dit ook moeten zien, ervaren”, maar op die momenten of niet veel later dienden zich dan op miraculeuze wijze weer hele gezellige en leuke mensen aan waar ik dan mijn reiservaringen mee kon delen en zij die van hen met mij. In die 6 maanden heb ik zoveel leuke en interessante mensen ontmoet, met hier en daar wat rare snuiters ertussen :-). Je bouwt misschien niet direct vriendschappen voor het leven op, hoewel ik met een aantal mensen die ik in Canada en Australië ontmoet heb, nog steeds contact op, maar zoals ik al in een verslag geschreven heb, vind ik dat wel een van de leukste aspecten aan reizen. Als vrouw alleen heb ik me ook geen enkel moment onveilig gevoeld en juist omdat ik alleen reis, heb ik ook wat eerder aanspraak dan wanneer je als stel reist.

Hoewel ik het dus geweldig vind om nieuwe mensen te ontmoeten, een ieder met zijn eigen verhaal, is het ook heel fijn om vertrouwde gezichten te zien. In mijn vorige reisverhaal vertelde ik al over mijn ontmoeting met mijn nichtje Jolanda en Henk. Het was zo fijn om samen met ze te zijn in het ons zo geliefde land! De dag dat zij verder reizen richting het Zuidereiland voel ik me best wel een beetje ontheemd, maar ik weet ook dat ik slechts een paar dagen later een ander bekend gezicht ga zien, ik ga namelijk logeren bij mijn vriendin Karleen in Foxton Beach. Op dat moment weet ik nog niet dat het er al eerder een bekend gezicht zich zal aandienen. Wanneer ik op donderdagochtend nog even de winkels in Wellington afstruin voor een cadeautje voor Karleen (en ok ook iets voor mezelf, maar serieus “The New Zealand Cook Book”, dat is toch een must have, dat moet gewoon een plaatsje in mijn keuken krijgen!) wil ik de straat oversteken wanneer er iemand op de fiets voorbij suist, ik besteed er niet echt veel aandacht aan, maar de persoon op de fiets gaat in de remmen, draait zich om en zegt “Lou!!”. Voor me staat Sjieuwke, een Nederlandse met wie ik toen ik NZ woonde regelmatig wat ondernam, na mijn terugkeer in Nederland zijn we elkaar echter een beetje uit het oog verloren. We staren elkaar enigszins ongelovig aan, we hebben wel even contact gehad via Facebook toen ik net in NZ was aangekomen, maar tot een concrete afspraak is het niet gekomen. We zijn allebei uitgelaten om elkaar te zien en onder het genot van een heerlijke lunch en een glaasje wijn om het te “vieren” kletsen we lekker bij. Te snel moeten we weer gedag zeggen, want zij moet terug aan het werk en ik wil ook weer niet te laat in Foxton Beach aankomen, maar wat was het leuk om elkaar te zien.

Bij Karleen word ik hartelijk ontvangen, het is fantastisch om haar te zien. Karleen was een goede vriendin van mijn toenmalige flatmate, en kwam veelvuldig bij ons over de vloer. We klikten erg goed en zij was ook degene die me mee op auto-jacht nam, toen ik na 6 weken in Taupo toch enigszins mismoedig moest vaststellen dat een auto een must-have was. Dank zij haar kwam ik uiteindelijk in aanraking met mijn “grijze-glimmende-heel weinig kilometers op de teller-nog van een oud vrouwtje geweest-altijd in de garage gestaan”20 jaar oude Daihatsu Applause (nee, daar schaam ik me niet voor, die auto heeft me overal gebracht :-)) a.k.a. Flintstone mobiel (dat dan weer wel) We hebben heel wat bij te kletsen en ver na middernacht lig ik uiteindelijk in bed.

Karleen moet de volgende dag werken, maar ik kan lekker een beetje aan rommelen. Na een slome start van de dag koers ik rond 11.00 uur richting Whanganui. Deze plaats staat niet direct bij de meeste reizigers in het lijstje van places to visit, maar als je de tijd hebt, dan is het zeker een bezoekje waard. Het stadje is een verzameling van historische gebouwen, art galeries en winkeltjes met allerlei prullaria. Daarnaast is de “drive” langs de Whanganui River Road zeker een aanrader. Deze mooie route heb ik ruim 4 jaar geleden als eens gereden en op weg naar Whanganui neem ik me voor om deze nu weer te rijden maar ditmaal met een auto die wel raad weet met de gravel road en niet zoals 4,5 jaar geleden met mijn Flintstone mobiel. Mijn planning is echter van lik-me-vestje, ik blijf te lang plakken op het terrasje waar ik lunch, slenter teveel op mijn gemak door de straatjes en wanneer ik bij het Visitor Centre nog even naar de road-condities informeer, raak ik daar in gesprek met de Nederlandse medewerkster en kletsen we de tijd weg. De gravel road blijkt inmiddels (grotendeels) vervangen te zijn door asfalt, maar voor de route moet nog steeds de tijd genomen worden. Ach ja, de volgende keer dan maar, want Karleen komt op tijd thuis uit haar werk en dan wil ik wel weer terug zijn in Foxton Beach. Meer gezelligheid volgt en de volgende dag nemen we met een dikke knuffel en de belofte om contact te blijven houden, afscheid.

Volledig uitgerust kan ik aan mijn volgende missie beginnen…mocht je mijn vorige verslag gelezen hebben, dan kan je je misschien herinneren dat ik daarin al The Tongariro Crossing heb genoemd. Dit is een wandeling van 19,4 km en wordt aangemerkt als een van NZ’s beste day-walks. Tijdens het jaar in NZ heb ik The Crossing samen met Peter en Antje gelopen en ik kan me ervan herinneren dat ik het een fantastische wandeling vond, maar ook pittig. The Crossing speelt zich af in Tongariro National Park, thuisbasis van 3 nog altijd actieve vulkanen: Mt Ruapehu (2.797 mtr), Mt Tongariro ( 1.978 mtr) en Mt Ngauruhoe (2.291 mtr). De laatste (ja, probeer dat maar eens uit te spreken, ik breek er mijn tong nog steeds over) is bij de meeste mensen bekend als Mt Doom uit LOTR. Op heldere dagen hadden we in Taupo een prachtige aanblik van deze majestueuze reuzen, met op de voorgrond het prachtige meer (het grootste van Nieuw Zeeland) en fameus om de forel die erin zwemt, er wordt wat afgevist. Ik heb een huisje geboekt, waar de vulkanen zowat in de achtertuin liggen. De hele week heb ik het weer nauwlettend in de gaten gehouden, enigszins tegen beter weten in, want ik heb me al vaker beklaagd dat ze er in NZ zo vaak naast zitten, maar dit keer moet ik de weermensen complimenteren, er is me mooi weer beloofd en zowaar is het op de ochtend dat ik The Crossing ga lopen in ieder geval droog. Of het warm wordt, is op dat moment nog even een verrassing, want ik sta om 4.45 uur naast mijn bed…ja, ja ik ben niet helemaal goed bij mijn hoofd, ik weet het :-). Met enige moeite neem ik toch maar een licht ontbijtje want moet wel wat brandstof hebben om me omhoog te hijsen op de aankomende bijna 1900 meter. Om 5.30 uur meld ik me bij de bus die me naar het startpunt brengt en ik ben niet de enige “enthousiasteling” die op dit onganse uur al gaat wandelen. De bus zit met z’n 15 personen tot de nok vol. Mocht je tijdens een reis in NZ The Crossing op je lijstje hebben staan van “things-to-do”, denk er dan aan om je transport te regelen ook wanneer je zelf met een auto rijdt. Het beste is om je auto bij het eindpunt (Ketetahi Car Park) neer te zetten, busjes rijden af en aan om je dan bij de start (Mangatepopo Car Park) te droppen. Vervoer kan ook geregeld worden vanuit bijvoorbeeld Taupo, Turangi of Ohakune, allemaal plaatsen in de buurt van Tongariro NP.

Even voor 6-en trek ik m’n jas aan, duw m’n pet over m’n oren (oei, best koud), doe m’n sjaal om en daar ga ik. Drie kwartier later trek ik de pet weer van m’n hoofd, sjaal af, jas uit…warm!! De zon is inmiddels opgekomen en geeft al veel warmte af. Toch gaat het lopen me goed af, om half 9 sta ik op een kruispunt waar ik als extraatje nog naar de summit van Tongariro (1967m) kan lopen, volgens het bijbehorende bordje een extra uur en 20 minuten. Ik sta te dubben, wel-niet-wel-niet, en besluit uiteindelijk van “wel”. Die 1 uur en 20 minuten zijn zeker gebaseerd op lopen op je wenkbrauwen (hoewel als de weerscondities minder goed zijn het wel wat meer uitdaging geeft)! Zo’n 45 minuten later bereik ik de summit en heb ik een magistraal uitzicht over National Park, Mt Taranaki en Lake Taupo. Na het eten van een broodje en het vochtpeil weer aangevuld te hebben, vervolg ik mijn weg. Ik heb een goed uitzicht op het begin van The Crossing en kan mijn ogen niet geloven, een kleurrijke sliert slingert zich door het landschap. Als mieren lopen bosjes mensen op de track, aankomend bij de splitsing waar ik eerder de afslag naar de summit heb genomen, is het een drukte van belang. Later die dag hoor ik dat er ongeveer 2000 mensen die dag The Crossing hebben gelopen, dat is echt heel erg veel. Het lange Waitangi weekend (NZ viert dat het officieel een staat werd in 1840, maar deze “feestelijke dag” brengt ook vaak wat gedoe met zich mee omdat de Maori’s vinden dat de Pommies ze destijds onder valse voorwendselen land hebben afgetroggeld…even in een notedop :-)) zal hier aan bijgedragen hebben.

De drukte op de track is vooral op het hoogste punt bij de The Red Crater enigszins vervelend. Hier gaat de track super steil omlaag in los, mul zand waarin grote stenen liggen, met zoveel mensen op de track die ook niet echt breed is, moet je erg goed oppassen waar je voeten neerzet, want wegglijden of struikelen is niet echt een optie. Dit is wat mij betreft het lastigste stuk van de hele track, maar in mijn hoofd krijg ik mental coaching van Peter :-)! Vier jaar geleden toen we de track met z’n drieën liepen, heeft hij me hier naar beneden “gepraat” en nu roep ik dat nog maar weer eens op, bedankt Peter, het heeft goed geholpen :-)! Wellicht had ik gedurende de jaren dit stuk ook wat teveel uitvergroot in mijn hoofd, want het valt allerzins mee, hoewel het wel oppassen blijft met zoveel mensen om je heen. Uiteindelijk loop ik The Crossing in 7 uur en 15 minuten dat is inclusief pauzes en het uitstapje naar The Tongariro Summit. Gemiddeld staat er 7 uur voor The Crossing (zonder Summit), dus ik ben best een beetje trots op mezelf. Bovendien op de terugweg naar mijn accommodatie begint het keihard te regenen, ha een nat pak is me dit keer bespaard gebleven! De rest van de middag lig ik er toch wel een beetje af, maar dat wijt ik meer aan het vroege opstaan wat ik uiteindelijk als het zwaarste van de hele dag beschouw :-), dus lekker relaxen. Ik ben blij dat ik in de voorafgaande weken zoveel heb gelopen, vergeleken met een aantal tracks die ik op het Zuidereiland heb gedaan, is The Tongariro Crossing bijna een makkie! Ik moet er overigens wel bij zeggen dat in de loop d'r jaren heel wat de track "geknutseld" is om deze zo gebruiksvriendelijk te maken voor de horde lopers.

De volgende dag “loop ik nog even uit” met een andere en veel eenvoudigere wandeling, Taranaki Falls walk. Ik drink nog een kopje koffie in Whakapapa Village (blikvanger daar is het Chateau, prachtig van de buitenkant, enigszins belegen van binnen, maar toch grappig om er even binnen te stappen) en dan koers ik richting hometown Taupo (ahhh, dat verklaart de titel) Ik ben heel benieuwd of er veel veranderd is! Ik heb afgesproken om 2 nachtjes bij mijn vrienden Debbie en Rusty te gaan logeren, dan 2 nachtjes bij mijn vriendin Janine en dan nog een nachtje terug naar Debs. Ik rijd een mooie toeristische route waar ik weinig verkeer tegen kom en ik geniet van de mooie omgeving. In de loop van de middag kom ik in Taupo aan, ohhhh wat voelt het gelijk vertrouwd, ik voel me "thuis", ondanks dat het 5 jaar geleden is dat ik hier gewoond en gewerkt heb! Ik weet direct een van mijn favoriete lunch tentjes te vinden en na een lekker hapje loop ik door de straten alsof ik niet weg ben geweest!

Aan het einde van de middag rijd ik naar Debbie, zij en Rusty (afkorting voor Russell, afkorten doen ze hier veel en graag) hebben in de tussenliggende jaren een prachtig huis gebouwd, met wat mij betreft een van de beste uitzichten ever, aan de ene kant op de eerder genoemde vulkanen, aan de andere kant op Mount Tauhara, een flinke heuvel die ik later in de week nog een keer zal bedwingen.
Debs en ik hebben natuurlijk ook heel wat bij te kletsen, Rusty is momenteel op het Zuidereiland maar is vrijdag weer terug, en dat is misschien maar goed ook want hij zou wat krijgen van al dat geklets. Ook met Janine heb ik heel wat bij te praten en ik zal eerlijk toegeven dat er ook aardig wat wijntjes gedronken worden. Op vrijdagavond wanneer ik weer bij Debbie en Rusty ben, zijn er ook andere vrienden en uiteindelijk rol ik om half 5 ’s morgens in mijn bed, maar wat een lol hebben we gehad!!

Al met al is Taupo een feest van herkenning, ik verbaas me er eigenlijk best over dat ik zo goed nog de weg weet. Er zijn wel wat dingen veranderd sinds ik er woonde, maar veelal is het erg vertrouwd. Ik maak een mooie wandeling van Two Mile Bay naar Five Mile Bay langs het meer, daar ligt nu een goed wandelpad, dat was er toen nog niet. Het weer is prachtig, bloedheet zelfs en dus is er niets lekkerder dan een verkoelende duik in het meer en ik breng een paar heerlijke uurtjes door in en langs het water.

Tevens doe ik alle voor mij vertrouwde plekken aan, ik rijd langs de huizen waar ik gewoond heb, m’n oude sportschool, ga lunchen bij de tentjes waar ik graag kwam en als echte toerist bezoek ik Huka Falls, The Honey Hive en Craters of The Moon. Rondom Taupo is erg veel geothermische activiteit, in Craters of the Moon kun je de grond zien stomen en zijn er eveneens instortingskraters te zien. Overigens zijn er langs Lake Taupo en ook op andere plaatsen in town, plekken waar je in natuurlijke hot pools kunt gaan zitten als gevolg van de dampende, sissende aarde. Hoog op mijn lijstje staat ook het beklimmen van Mount Tauhara (ca. 1100 meter), ook dit heb ik al eens eerder gedaan en ik herinner me het fantastische uitzicht vanaf de top. Ik heb enigszins geluk, want de track is meer dan 1 jaar dicht geweest voor beklimming, maar sinds een week of 3 weer open. Gevolg hiervan is dat het pad op sommige plekken wat minder goed begaanbaar is, maar al met al is het heel goed te doen. Op de top aangekomen, word ik met applaus onthaald door een groepje backpackers die ook op deze warme dag de tocht naar boven hebben gemaakt. Ik raak met ze in gesprek en ze komen er achter dat deze “mevrouw” best wel wat vragen kan beantwoorden over Taupo en NZ. Ik word vervolgens bestookt met allerlei vragen en geef ze een aantal (hopelijk) bruikbare tips. Een eindje verderop staat een gast mee te luisteren en wanneer de backpackers verder lopen, vraagt hij me ook nog om wat informatie! Deze laatste gast en z’n vriendin kom ik overigens 2 dagen later nog eens tegen in Napier en hij geeft aan dat ze hier naar toe zijn gereden omdat ik er zo enthousiast over was. Ze vinden het een erg leuk stadje en bedanken me voor de tip, ah weer een goede daad verricht :-).

De dag dat ik naar Napier rijd, word ik met een ietsie-pietsie katertje wakker, als gevolg van…nou ja, dat laat zich raden en half 5 naar bed hielp ook niet echt. Maar na een stevig, door Debbie klaargemaakt ontbijt van eieren, bacon, mushrooms en tomaat, kan ik op weg. Ik vind de weg van Taupo naar Napier erg mooi, om iedere bocht ligt weer een volgend “ohhh moment”. Napier is een stadje in Art-deco stijl. Tijdens een aardbeving in 1931 is de oorspronkelijke stad bijna in z’n geheel weggevaagd en de nieuw opgetrokken gebouwen zijn dus in deze bouwstijl verrezen. Het weer is er prachtig en er hangt een ontspannen sfeer. Ik blijf er echter maar een nachtje, toen ik in Taupo woonde ben ik zeer regelmatig in Napier geweest, maar nog nooit verder richting de East Cape gereden en dat wil ik dit keer zeker doen. Op zondagochtend loop ik nog wel even over de rommelmarkt waar allerlei troepjes worden aangeboden, maar ook verse groente en fruit en ik bewonder nog een keer de fraaie façades in de winkelstraatjes. Overigens is deze regio, Hawke’s Bay, ook erg bekend om haar goede wijnen, en ik passeer dan ook de nodige wijngaarden, maar ik heb voorlopig even genoeg gehad :-)!

Ik neem ruim de tijd om naar Gisborne te rijden, een stadje in Poverty Bay en in 1769 het eerste stuk van Nieuw Zeeland dat werd waargenomen door het schip van James Cook. Zoals genoemd, is de weg van Taupo naar Napier mooi, maar deze wordt overtroffen door de buitengewoon prachtige Pacific Coast Highway. Ik geniet met volle teugen. Gizzy (had ik al gezegd dat ze hier houden van afkorten :-)) is een aardig stadje met een aantal prachtige historische huizen en panden, maar is vooral de eerste stad in NZ, nee sterker nog in de wereld, waar men de zon op kan zien komen...euhhh, dat heb ik dan even aan me voorbij laten gaan.

Het wordt wel weer eens tijd om de benen te strekken en dus rijd ik naar het beginpunt van Te Kuri Walkway, een wandeling van ruim 5 kilometer over farmland en door forest. Aan de start ontmoet ik Chris en Vivian, een Brits stel dat nu al enkele jaren in NZ woont en op vakantie is in “eigen land”. Ik begin iets eerder aan de wandeling, maar als ik uiteindelijk op de top, ja ook hier moet er weer geklommen worden, het uitzicht zit te bewonderen, komen ze erbij zitten en uiteindelijk lopen we met z’n drieën naar beneden waarbij we gezellig kletsen. Later in de middag is het bloedje warm en ik vlei me voor een paar uurtjes op het vrijwel lege strand. De volgende dag wanneer ik mijn route op de Pacific Coast Highway vervolg en stop in Tolega Bay om daar wat te wandelen, staan Chris en Vivian met hun camper op dezelfde parkeerplaats. Ik word uitgenodigd voor een kopje koffie en ze raden me zeker Cooks Cove walkway aan. Na een hartelijk afscheid, ga ik op pad om deze wandeling te maken, wederom via farmland en forest en uiteindelijk kom ik aan op het punt waar James Cook dus ook ooit heeft gestaan.

Wanneer je aan “deze kant” van Nieuw Zeeland reist, is de route niet compleet zonder een bezoek aan The East Cape Lighthouse, het meeste oostelijke punt van het Noordereiland. Een ca. 20 kilometer lange weg voornamelijk bestaand uit gravel road slingert langs de oceaan en het is prachtig! Ik moet wel goed uitkijken voor tegenliggers, want de weg is erg smal, maar nog meer voor koeien en paarden die hier vrij los lopen. Tot 3x toe staat er een kalfje midden op de weg en pas wanneer ik ze heel voorzichtig met de auto ben benaderd, zetten ze het op een lopen. 800 treden moet ik vervolgens beklimmen om bij het Lighthouse aan te komen, maar vanuit hier heb ik een prachtig uitzicht. Ik overnacht in Hicks Bay, werkelijk in the middle of nowhere en de volgende dag tuf ik verder over de schitterende, windy road. Ik blijf me verwonderen over het adembenemende landschap, aan de ene kant heb ik oceaan, aan de andere kant bergen en bos. Ik rijd door piepkleine dorpjes, of eigenlijk zijn het meer gehuchtjes, met vaak niet meer dan een paar huizen, maar bijna altijd een marae, de ontmoetingsplaats voor Maori. In dit gedeelte van Nieuw Zeeland wonen veel Maori’s, niet zelden met Tā moko’s (kenmerkende Maori tatoeages) in het gezicht. Ik herinner me dat de eerste keer dat ik dit zag het best wel intimiderend vond, maar het is ook fascinerend om te zien.

Na deze prachtige “tour” langs de East Coast, ben ik dus aangekomen in Whakatane, waar het zoals gezegd met bakken uit de hemel kwam. Inmiddels is er een dag over 2 over heen gegaan sinds ik aan dit verhaal begonnen ben. Tussen de buien door maak ik toch nog wandelingetjes en Whakatane heeft een prima bioscoop (aanrader: Spotlight) Wanneer de hemel helemaal lijkt open te breken, rijd ik naar Ohope een dorpje ongeveer 6 km van Whakatane met een heerlijk strand waar ik ook al regelmatig ben geweest. Om daar in de zon te gaan bakken, daar leent het weer zich nog niet helemaal voor, maar een goeie strandwandeling zie ik wel zitten. Vol enthousiasme ga ik, zonder jas, op pad, het zal nu toch wel onderhand klaar zijn met regen…niet helemaal. Ik ben een flink eind van mijn auto als de hemel weer open barst. Drijf- en drijfnat kom ik bij mijn auto aan, maar wanneer ik de berg overrijd die Ohope van Whakatane scheidt, straalt de zon me tegemoet…zucht.

De aankomende dagen zal ik gaan doorbrengen in de prachtige Coromandel, maar ik kijk bijzonder uit naar woensdag wanneer ik in Rotorua Antje zal ontmoeten! Mijn laatste week in NZ gaan we samen op pad. Het is best een heel raar idee dat ik over minder dan 3 weken weer in Nederland ben, waar zich hopelijk dan de lente al wel een beetje heeft aangediend, maar voor die tijd ga ik eerst mijn lieve vriendinnetjes Nathalie en Yati nog zien in Singapore. Ik denk dat het laatste reisverslag op Nederlandse bodem wordt geschreven, zijn jullie eindelijk af van die spam in je mailbox :-)!

Goed weekend iedereen en tot over een paar weken!
Marie-Louise