Kia Ora!

Kia Ora!

Met deze welkomsgroet in het Maori begin ik aan dit verhaal in een zon overgoten Twizel (NZ, South Island). Na 4,5 fantastische maanden in Canada en Australie, ben ik aangekomen in het mij zo geliefde Nieuw Zeeland! Dit is echt de kers op de taart en ik kan met geen pen beschrijven hoe fijn het is om hier weer te zijn (nee echt, 10 maart staat nog steeds in mijn agenda als thuiskom datum :-)) Alvorens los te barsten over mijn NZ avonturen zover (wat kan je veel doen in een week eigenlijk) eerst nog even terug naar mijn tijd in OZ, want ik wil wel benadrukken dat ik het in Australië ook geweldig heb gehad!

Mijn laatste bericht kwam vanuit een snik heet Adelaide een aantal dagen voor kerst. Op 20 december vloog ik naar Sydney, waar ik een appartement had geboekt in CBD (Central Business District, ofwel hartje Sydney). Dit was mijn vierde bezoek aan Sydney en alles deed gelijk zo heerlijk vertrouwd aan. Natuurlijk heb ik de highlights weer bezocht zoals de Sydney Harbour Bridge, The Opera House, The Rocks en jaja, The Botanical Gardens. Maar Sydney was vooral ook de plek waar ik vrienden en kennissen ging bezoeken en het was geweldig om deze mensen na lange tijd weer te zien. Heerlijk bijkletsen onder genot van een hapje en drankje.

In Australië kennen ze eigenlijk alleen maar Eerste Kerstdag, Kerstavond wordt in wat beperktere mate gevierd en Tweede Kerstdag daar doen ze niet aan. Nee, ze “vieren” Boxing Day en dat houdt in de start van de Sale, ik kom er zo even op terug. Kerst wordt in familiekring gevierd met héél véél eten. Ik was uitgenodigd om Kerst te komen vieren in een multi-culti gezelschap, weliswaar allemaal immigranten van het eerste uur, maar zo zat ik aan tafel met Kroaten, Italianen, een paar rasechte Aussies en ik geloof dat er ook nog iemand was met Grieks bloed door de aderen. Het was een enorm gezellige dag met zoals gezegd heel veel heerlijk eten en typisch Aussie gebruiken zoals de Christmas cracker (wel gejat van de Pommies (Britten :-)) of eigenlijk zullen zij het wel ingevoerd hebben). Zo’n christmas cracker ziet er uit als een uit de kluiten gewassen toffee en samen met je buurman/vrouw trek je allebei aan een uiteinde tot de cracker met een knalletje opvliegt en daar vind je dan een klein frutseltje als cadeautje, een papieren kroon (die iedereen ook braaf opzet) en vaak een raadseltje of spreukje. Heel grappig allemaal en echt anders dan hoe wij Kerst in Nederland vieren, want gaat het bij “ons” toch vaak om de meer culinaire gerechten, hier gaat het vooral om véél (dat geldt ook voor de drank :-)). Helemaal heimwee vrij ben ik de kerst niet doorgekomen, maar voelde me toch bevoorrecht dat ik door zoveel lieve en vooral gastvrije mensen omringd werd.

Op Boxing Day waag ik me even in CBD, maar ik weet niet hoe snel ik er weg moet komen! Boxing Day luidt in Australie dus de Sale in en het was gewoonweg hysterisch, rijen dik stond het voor doodgewone winkels, denk aan een Footlocker, alsof het allemaal gratis werd weggeven. Ik denk dat de Aussies hun geld goed heb laten rollen, want bijna iedereen liep wel met tasjes. Op mij had het een averechts effect, bovendien ging het regenen dus ik bracht Tweede Kerstdag lekker rustig door met een filmpje op de bank, ook fijn!

Een aantal dagen na Kerst heb ik afgesproken om de broer van mijn vriendinnetje Inge te bezoeken. Hij en zijn gezin wonen al een flink aantal jaren in Sydney, in een prachtige suburb trouwens, voor de kenners Manly. Overigens ben ik inmiddels dan al verkast van CBD naar Castle Hill, waar ik gedurende een week mag verblijven in het huis van mijn UMS collega Ed (waarvoor nogmaals heel veel dank!). Ik heb ook een klein autootje gehuurd zodat ik lekker overal naar toe kan sjezen. Nou die trip naar Manly zal ik niet snel vergeten. Ik noem dit een typisch gevalletje blond, maar ondanks mijn navigatiesysteem mis ik een afslag (ik voer hier even als verdediging aan dat het best een puzzel is met alle afslagen rond Sydney CBD) en ik bevind me niet veel later op Harbour Bridge! Huh….hoe ben ik hier verzeild geraakt, ik presteer het niet veel later om op George Street te rijden, ik denk wel zo’n beetje een van de drukste straten in de stad, en even later weer op Harbour Bridge, maar dan de andere kant uit. Later dan gepland kom ik uiteindelijk aan, maar dat blijkt geen enkel probleem en na een verfrissing koersen we per fiets naar het strand. Het is bomvol, maar we weten nog een plekje te bemachtigen. Er is een koeltasje met eten meegegaan en na lekker even op het strand te hebben gezeten, gaan we naar een van de permanent barbecues die je op veel plekken in Australië kan vinden. Iedereen kan hier gebruik van maken, als je je rommel maar opruimt zodat de volgende zijn steak kan bakken. Het is in ieder geval een erg gezellige middag/avond en ja ja, op de terugweg krijg ik het weer voor elkaar om te verdwalen. Het is inmiddels donker geworden, dus wat moeilijker om me te oriënteren en je keert ook niet zomaar even om in hartje centrum, maar uiteindelijk weet ik waar ik me bevind en vertrouw ik weer volledig om m’n navman. Ja, het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen :-), MAAR, ik kan wel zeggen dat ik over Sydney Harbour Bridgde ben gereden, tot 2x toe :-).

Oud en Nieuw komt in zicht en op uitnodiging ga ik een paar dagen mee naar de kust. Dat betekent dat ik niet bij het vuurwerk bij Harbour Bridge zal zijn, maar ik ben al eens in de gelukkige omstandigheden geweest om het hier te bekijken en hoewel het geweldig was, was het ook heel druk. Mensen proberen al vroeg in de dag een zo goed mogelijk plekje te vinden om een goed uitzicht te hebben en dan begint het lange wachten. Voor veel plekken wordt er ook behoorlijk wat geld gevraagd om er neer te strijken. Vuurwerk is niet zoals bij ons op grote schaal verkrijgbaar, het is allemaal gereguleerd en wordt gecontroleerd afgestoken, met uitzondering van sterretjes.

Na een Aussie barby begeven we ons naar Berry, een schattig plaatsje, waar een mini festivalletje plaatsvindt met muziek, entertainment voor kinderen en wat eetkraampjes waaronder een stalletje met “Dutch pancakes”, het zijn wat uit de kluiten gewassen poffertjes, maar blijkbaar in trek want de rij is erg lang. Om 21.00 uur wordt er vuurwerk afgestoken en we zitten zo dichtbij dat we de asdeeltjes op ons neer voelen dalen. Natuurlijk is het in de verste verte niet zo spectaculair als bij de Harbour Bridge (waar we om 24.00 uur op de tv naar kijken), maar ze doen toch erg hun best in Berry. Een Nieuwjaarsgevoel heb ik niet, sowieso ben ik data, dagen, maanden kwijt, het had wat mij betreft ook zomaar bijvoorbeeld 26 juli kunnen zijn, maar om 24.00 uur wensen we elkaar allemaal “Happy New Year” en gaat de champagne open  De laatste dagen in Australië breng ik door op het strand, met organiseren van mijn spullen en afscheid nemen van oude en nieuwe vrienden. Ik kijk wederom terug op een geweldige tijd, maar stuiter inmiddels ook wel een beetje in het rond met het vooruitzicht van Nieuw Zeeland.

Op maandag 4 januari regent het keihard als ik richting vliegveld rijd, een wat treurig afscheid van Australië. Ik word nog iets langer op de proef gesteld want ik heb anderhalf uur vertraging, naast me zitten 3 Hollandse backpackers die druk over hun avonturen in Australië zitten te kletsen, zich er niet van bewust dat die “mevrouw” naast hen alles kan verstaan :-). Wanneer ze met wat vragen over Nieuw Zeeland “worstelen”, geef ik toch maar prijs dat ik ook Nederlandse ben en ik geef ze wat tips. Eindelijk mogen we dan toch boarden en gaan we op weg. Het zal best een komische aanblik hebben gegeven, twee huilende vrouwen naast elkaar in het vliegtuig. Alleen laat mijn buurvrouw de tranen lopen door het kijken naar een sentimentele film, bij mij komen spontaan de waterlanders als ik het Nieuw Zeelandse landschap voor me zie opdoemen. Ja, lach me gerust uit, maakt me niets uit…ik was (ben)dolgelukkig om weer in Nieuw Zeeland aan te komen, het voelde als thuiskomen. Ik blijf een nachtje in Auckland, ik heb een hotel geboekt dicht bij het vliegveld, want de volgende ochtend vlieg ik door naar Queenstown (het Zuidereiland) waar ik mijn reis zal beginnen. Ook deze vlucht gaat niet geheel zonder kleerscheuren. Ik zit naast een Frans stelletje, waarvan zij ook een tijdje in NZ heeft gewoond, voor hem is het de eerste keer, en we zitten gezellig te kletsen wanneer de stewardess omroept of er een dokter aan boord is. De gesprekken vallen stil en iedereen verrekt z’n nek om als echte ramptoeristen te kunnen zien wat er aan de hand is, maar het blijft verder redelijk rustig. Een dokter, of ander medisch getrainde specialist, vliegt blijkbaar niet mee en ongeveer 20 minuten later roept de gezagvoerder om dat er een nood(tussen)landing gemaakt zal worden in Christchurch. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat er nu aan de hand was, want de enige die het vliegtuig verlaat is een jongetje van een jaar of 8 en hij loopt zelf het gangpad door, maar goed gelukkig leek het niet iets héél ernstigs en weer zo’n 20 minuten later kan de reis naar Queenstown vervolgd worden.

Daar aangekomen, meld ik me eerst bij het verhuurbedrijf. Ik heb een Toyota Rav4 gereserveerd, een stoere auto om de Nieuw Zeelandse bergen en heuvels mee te bedwingen. Het ging best hoor in mijn 20 jaar oude Daihatsu Applause een aantal jaar geleden toen ik hier woonde, maar af en toe voelde ik me toen toch een soort Fred Flinstone, want ik moest zowat zelf meetrappen en over het stuur mee hangen om de berg op te komen, dat zal met deze jongen veel makkelijker gaan. De auto is gloednieuw en rijd als een zonnetje! In Queenstown aangekomen, weet ik niet wat me overkomt. Ik ben hier al vaker geweest, maar zo druk heb ik het nog nooit gezien! Het is weliswaar hoogseizoen en de Kiwi’s hebben zelf ook vakantie maar wat een mensen massa. Queenstown is het mekka voor dare-devils, zo’n beetje alles wat je onder “extreme sporten” kan scharen, wordt hier aangeboden. Ik geef zelf de voorkeur aan Wanaka, ongeveer een uurtje van Queenstown, kleiner en minder druk, maar nog steeds van alles te beleven ook voor degene die willen bungee jumpen, skydiven, jetboaten etc.

Overigens valt me op dat er in Queenstown, maar ook in Wanaka flink gebouwd wordt, hele nieuwe wijken komen er bij. Het gaat goed met de NZ economie blijkbaar, er wordt me ook verteld dat dit een van de beste jaren in toerisme is. Dat is goed te horen, ik gun het mijn Kiwi vrienden :-).

Ik heb maar 1 nachtje in Queenstown geboekt en dat vind ik ook voldoende. Op advies van Peter (ik heb een half jaar bij Peter en Antje in huis gewoond, toen ik in NZ woonde en werkte) rijd ik de volgende ochtend al lekker op tijd naar Glenorchy, een prachtige weg, met om iedere bocht weer een volgende verrassing qua landschap. Ik verwacht ook ieder moment Orlando Bloom, je weet wel Legolas in LOTR en The Hobbit, naar beneden te zien komen suizen, maar Orlanda heeft waarschijnlijk zijn pijl en boog aan de wilgen gehangen. Geen hobbits, orcs, dwarfs of andere curieuze types, wel een prachtig meer en wonderschone heuvels. In Glenorchy ga ik eerst een lekker kopje koffie op een terras te drinken. Ik raak in gesprek met 3 Nederlandse dames die het maar wat stoer vinden dat ik in mijn eentje aan het reizen ben. Een van hen woont al meer dan 20 jaar in NZ op het Zuidereiland en is nog nooit op het Noordereiland geweest…huh!!!

Als er een ding is waar je in Nieuw Zeeland mee aan je trekken kan komen dan is het wel “tramping” zoals de Kiwi’s het maken van wandeltochten noemen (hiken). Er zijn wandelingen in alle soorten en mate; meerdaagse hiking tochten, dagtochten, tochten van een paar uur en wandelingetjes van een paar honderd meter :-). Tramping is absoluut een van mijn favoriete bezigheden als ik hier ben en eindelijk kan ik ook ongestoord de natuur in, want geen beren, slangen, spinnen of ander gespuis. Het meest gevaarlijke dier wat je hier tegen kan komen is waarschijnlijk een op hol geslagen schaap…of nee, wacht! Dat neem ik terug, dat is by far…THE SANDFLY!! Piepklein, maar ooohhhh wat een monsters! De wandeling die ik dichtbij Glenorchy volg (Sylvan Lake, mooi en makkelijk) voert door een bos, hier kom ik ze niet tegen. Het is de volgende dag wanneer ik de Minaret Burn Track wandel dat ik flink te grazen wordt genomen!

De eerste twee uur van deze track zijn vrij eenvoudig, maar op een bepaald punt moet ik een riviertje oversteken die te diep is en waar ik ook niet van steen naar steen kan springen. Sokken en schoenen uit, broek oprollen en gaan…maar dat gaat minder gesmeerd dan gedacht en ik sta ontzettend te hannesen. Ik stel me zo voor dat één sandfly mijn blote benen spot en met een yell “hé jongens, snel blote benen” de rest van de meute optrommelt. Voordat ik het weet zien mijn armen en benen letterlijk zwart van de sandflies en de krengen bijten, niet te zuinig! Ik spring rond om ze te verjagen, maar ze zijn onverbiddelijk, ik waad het riviertje door, trek m’n sokken en schoenen weer aan en…gadverdamme, 100 meter verder moet ik weer het water door. Die sandflies zagen dat natuurlijk al aankomen…Ik heb in Australië een agressieve anti-repelent gekocht, maar ja die heb ik nu niet bij me en op de terugweg moet ik weer door deze riviertjes, maar ik laat me niet kisten, ik ga verder. De volgende uitdaging wordt gevormd door flink steile beklimmingen, maar al moet ik soms flink naar adem happend stil blijven staan, ik ga door. Uiteindelijk is verandering van het weer de reden voor mij om iets voor het eindpunt terug te keren, dat is namelijk waarschijnlijk de grootste vijand in NZ. Het weer kan hier zeer verraderlijk zijn en omslaan voordat je er erg in hebt. Uiteindelijk heb ik wel een zeer mooie wandeling gemaakt. ’s Avonds en ook de dagen erna (eigenlijk nu nog steeds) moet ik me soms wel verbijten van de jeuk door alle sandfly beten, moraal van dit verhaal, neem altijd anti-repelent mee en sandflies, er is geen een die deugt!

Zojuist noemde ik al even het weer, dit zorgt ervoor dat ik op vrijdag helaas niet de excursie kan doen die ik geboekt heb. Met deze zogenaamde Siberia Experience zou ik eerst ongeveer een half uur gaan vliegen in een helicopter/klein vliegtuigje, vervolgens een wandeling van 3 à 4 uur en dan terug met de jetboat, maar er staat teveel wind, dus er wordt niet gevlogen. Dit wordt me ’s morgens verteld wanneer ik telefonisch contact opneem met de organisatie. Ik had eerst nog ca. 1 uur moeten rijden naar de plek waar de heli zou opstijgen, dus er wordt geadviseerd om voor vertrek nog even contact op te nemen. Met de afspraak dat ik de volgende ochtend weer kan bellen om te kijken of er dan wordt gevlogen, hang ik een beetje teleurgesteld op, maar ik schakel al snel over op plan B. Er is zoveel nog te ontdekken in dit land, dus niet veel later zet ik koers richting Cromwell, Alexandra en nog wat andere plaatjes in Otago. In Roxburgh eet ik een “pie” bij Jimmy’s, aangeschreven als een van NZ beste pie-leveranciers, en ja ik geef toe het was erg smakelijk! Hier zijn ze overigens gek op "pies" en ze zijn in allerlei smaken te verkrijgen. Het was een prachtige dag en ik genoot erg van het toeren in mijn heerlijke comfortabele auto!

De volgende ochtend doe ik een nieuwe poging voor de Siberia Experience, maar helaas geen groen licht, het weer in de valley is te slecht. Het is bijna niet voor te stellen want in Wanaka is er een strakblauwe lucht en al vroeg in de ochtend is het lekker warm. Ik besluit om Roys Peak Track te lopen. Deze wandeling wordt omschreven als “hard, but worth it”. Rond 9 uur zet ik de eerste stappen en een half uur later vervloek ik mezelf enigszins dat ik hier aan begonnen ben, het is zoooo steil, maar opgeven is geen optie. Het is een populaire track en er zijn met mij ook andere mensen gestart, waarvan er een aantal ook moeite hebben met het klimmen, alleen een clubje Franse youngsters lijkt naar boven te dansen, hoewel ik uiteindelijk niet veel later niet zover achter ze loop. Na een kleine 3 uur ben ik boven (1578 m) en dat is echt geen slechte tijd! Het is inderdaad iedere stap waard geweest, wat een fantastisch uitzicht en wat een prachtige dag. Een dergelijke beproeving verbroedert blijkbaar ook, want op de top zitten de mensen allemaal gezellig te kletsen en ik raak in gesprek met een Duitse jongen en een Engels echtpaar. Na een half uurtje uitrusten begin ik aan de terugtocht waar ik ongeveer 2,5 uur over doe. Ik ben moe, maar wel voldaan!

Zondagochtend bel ik wederom voor de Siberia Experience en zowaar wordt me verteld dat het weer er goed genoeg uitziet. Yippie, ik check deze dag ook uit in mijn Wanaka Lodge (ik verbleef in een uit de kluiten gewassen vakantiehuisje) om richting Twizel te gaan (ca. 1 uur en 45 minuten van Wanaka), maar maak nu een omweg via Makarora. Het zonnetje schijnt wederom uitbundig en blij kom ik na een prachtige rit in Makarora aan…het is niet te geloven in de tussentijd is de wind weer toegenomen en kan er toch niet gevlogen worden. Ik lach er maar om, het weer is nu eenmaal een van die dingen waar je niks aan kan doen. Ok, nieuw plan. Ik ben nu toch al behoorlijk uit de richting van Twizel dan maar een stukje richting Haast om te stoppen bij The Blue Pools. De naam geeft het al weg, een plek waar je kan zwemmen in zulk helder water met een prachtige blauwe kleur. Ik besluit de wandeling er naar toe voort te zetten richting Young Valley, een leuke niet te pittige wandeling waar ik ook over een paar “swing bridges” moet. Ik geniet wederom met volle teugen.

Later in de middag rijd ik richting Twizel, een piepklein dorpje waar niet heel veel te beleven is, maar een goede toegang biedt tot Aoraki / Mount Cook National Park. In deze omgeving is er overigens veel gefilmd voor LOTR/The Hobbit en Mount Cook heeft als figurant mogen dienen in de films. In de verte zie ik Mount Cook al oprijzen en verheug me er al op om de volgende dag richting het National Park te gaan. In Aoraki/Mount Cook National Park is ook de Tasman Glacier te vinden, NZ’s grootste gletsjer. Ik heb een excursie geboekt met Glacier Explorers. In een bootje, na een kort busritje en een wandeling van ongeveer 25 minuten, ga je het Glacier Lake op en wordt je op aanraak afstand naar afgebroken stukken ijs gevaren. Het water is ijskoud en heeft een soort melkachtige kleur, de ijsschotsen zelf zijn prachtig, sommige zijn net kunstwerken maar er is geen mensenhand bij aan de pas gekomen. Sommige stukken hebben een blauwachtige kleur. Met het bootje wordt ook zo dicht mogelijk naar de gletsjer gevaren, maar er blijft toch nog een redelijk afstand want stukken ijs kunnen onverwachts afbreken en dan wil je als bootje vol met mensen niet in de buurt zijn. Het is best fris op het meer, dus ik ben blij met mijn extra laagjes kleding, maar zodra ik weer aan wal sta, weet ik niet hoe snel ik mijn jas weer moet uittrekken, het is namelijk heel erg warm!

Als ik ’s morgens richting Mount Cook rijd en een blik op de lucht werp, komt er langzaam al een ideetje bij me opborrelen…zal ik hier vandaag eens een helikoptervluchtje maken. Wanneer ik terug kom van de Glacier Explorer weet ik het zeker, deze dag is te perfect om te laten lopen. Als ik het wil doen, dan is nu the time and place. Ik informeer bij het Tourist Centre en om 15.00 uur blijkt er een vluchtje gepland waar nog plek voor is. Het is een helikoptervlucht van 35 minuten inclusief snowlanding. Ik trek mijn creditcard, want eerlijkshalve moet ik er wel bij zeggen dat het geen goedkoop geintje is, maar ik wil het zo graag doen, het kan er nog wel bij op de grote hoop :-). Tijdens onze reis ruim 8 jaar geleden, zijn Winrik en ik ook met een helikopter omhoog gegaan maar dan vanuit Fox Glacier aan de westkust en ik herinner me dat ik het zo gaaf vond, dat wil ik nog een keer beleven. En gaaf was het!! Ik vind het lastig om het op papier uit te drukken, maar om in een helikopter boven de bergen te vliegen, boven de gletsjer en het meer, met onder je een prachtige witte wereld, WAUW!! We maken een landing op de sneeuw en ik maak de ene na de andere foto, dit is genieten met een grote G. Ik kom super enthousiast terug en ik kon het niet laten om al even wat foto’s en een kort videootje op Facebook te zetten. Ik realiseer me wederom wat een enorme geluksvogel ik ben en oh, wat hou ik van dit land! Ik eindig mijn dag zo’n beetje met een telefoontje naar mijn moeder, het is haar verjaardag en het is erg fijn om haar stem te horen op deze dag die al een gouden randje had!

Vandaag open ik na het wakker worden de gordijnen en zie ik wederom een prachtige blauwe lucht. Tijd voor een wandeling dus! Ik rijd richting Lake Ohau, de zon schijnt op het turquoise water en in combinatie met de bergen rondom, word ik weer getrakteerd op een prachtig plaatje. Ik heb vandaag 2 tracks gelopen, bij elkaar zo tegen de 20 kilometer denk ik. De tweede track liep door het bos en aan het einde bevind ik me boven de boomgrens, het was best een pittig wandelingetje en bij terugkomst in mijn huisje lag ik er wel redelijk af…ben ook geen 20 meer :-). Inmiddels zit bij jullie de ochtend er bijna op en is voor mij de tijd aangebroken om mijn bedje maar eens op zoeken (er is 12 uur tijdsverschil met Nederland). Morgen vervolg ik mijn reis naar Lake Tekapo waar ik morgenavond ga “sterrenkijken”, dit is in Nieuw Zeeland namelijk een van de beste plaatsen om dit te doen. Ik heb nog veel meer leuks op het programma staan in de komende weken, voorlopig ben ik er nog heerlijk van aan het genieten!

New Zealand is sweet as, bro!