Upside Down

Terwijl de airconditioning op standje “hoog” staat en met drie duizelingwekkend snel ronddraaiende ventilatoren begin ik aan dit verhaal. Zo’n anderhalve week geleden zat ik in een nog best aangename 16 graden, inmiddels heeft de temperatuur zich minimaal verdubbeld en vandaag tikt de thermometer 35 graden, maar dat is nog best koel vergeleken met de 40 graden die ik eerder deze week heb mogen ervaren in de Australische Outback! Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen en eerst nog wat vertellen over mijn laatste dagen in Canada. Waarschijnlijk is de boodschap via mijn eerdere reisverslagen wel doorgekomen, dat ik het hier enorm naar mijn zin heb gehad!

Na mijn nachtje in Whistler zit ik op tijd in de auto om de ferry naar Vancouver Island te halen. Ruim op tijd kom ik aan en na de overtocht van zo’n 5 kwartier rijd ik de kade op in Naiamo, het verkeer is hier erg druk. Dat ben ik niet meer gewend :-), maar wanneer ik de stad eenmaal achter me heb gelaten, wordt het weer erg rustig en rijd ik relaxt richting Tofino gelegen aan de westkust. Het is een mooie rit, wederom een kronkelige weg, maar niet zo erg als ik eerder in de week heb gehad. Tegen het einde van de middag kom ik in Tofino aan. Het is er nu erg rustig, maar in het hoog seizoen wemelt het hier van de surfers, ik zie nog wel aardig wat gasten met surfplanken bovenop hun auto gebonden, maar het seizoen is voorbij. Het wachten is nu op de stormen, want het kan hier blijkbaar flink te keer gaan en ook daar komen mensen voor naar Tofino. Het is grijs, maar het weer is verder rustig wanneer ik arriveer. Ik verblijf in een “Inn” een soort hotel en ik word verrast door de eigenaresse die Nederlandse blijkt te zijn maar al 30 jaar in Canada woont. Spontaan biedt ze me een betere kamer aan dan ik oorspronkelijk heb geboekt. In het hotel is ook een erg relaxt restaurant gevestigd, waar ik heerlijke sushi eet. De volgende dag ben ik op tijd op en maak een wandeling door het dorp om daarna een wandeling te maken door een nabij gelegen rainforest. Het is er prachtig, enorme bomen en alles is even groen. Aan deze kant van het eiland liggen meer van dit soort rainforests en als ik later op de dag richting Victoria rijd, stop ik meerdere keren om de korte tracks die zijn uitgezet te wandelen en me te verwonderen over deze gigantische en ontzettend, meer dan 800 jaar, oude bomen!

Later in de week schrik overigens enorm van het bericht dat er een ongeluk is gebeurd met een boot waarmee wordt gewhale-watched en daarbij 5 mensen om het leven zijn gekomen. De operator van deze tours is al heel lang actief in Tofino en in een kleine gemeenschap als deze zal dit er erg inhakken. Zelf heb ik dan inmiddels ook al “gewhale-watched”, maar vanuit Victoria. Mijn geboekte tour wordt in eerste instantie gecanceld, het weer is erg slecht en het aantal deelnemers is te klein, maar de volgende dag kan ik mee. Het weer is gelukkig omgeslagen, het is een mooie dag maar op het water is het ijskoud en ik ben maar wat blij met mijn meerdere lagen kleding, pet en handschoenen. Alle kou wordt goedgemaakt door de killer whales die we uiteindelijk zien en volgen. De boot mag niet te dichtbij komen, maar de dieren zijn toch duidelijk te zien en ik vind het geweldig hoe ze door het water tuimelen. Wanneer we weer wat dichterbij Victoria zijn, zien we ook een enorme groep zeehonden, de maaltijd van de killer whale.
Victoria is een leuke stad, er is een interessant en mooi museum dat goede uitkomst biedt op de dag dat het behoorlijk regent, leuke winkels en restaurants. Na een verblijf van 4 dagen op Vancouver Island ga ik richting mijn laatste bestemming Vancouver! Om mijn auto in te leveren moet ik dwars door de stad en het is hier druk (!), maar het is me al eerder opgevallen dat (de meeste) Canadezen relaxte auto rijders zijn en een uurtje later lever ik mijn auto in (snik, deze had ik ook wel mee willen nemen naar Nederland, zou zéker goed staan voor kantoor :-)).

Ook in Vancouver heb ik een appartement geboekt, van alle gemakken voorzien en wederom midden in de stad. Ik was al “gewaarschuwd”, maar val gelijk als een blok voor Vancouver. Wat een fijne stad! Alles is prima te bewandelen en het lijkt alles te bieden wat je je maar kan wensen. De stad staat niet voor niets hoog in de lijst van beste steden ter wereld om te wonen, ik begrijp het helemaal. Mijn absolute top favoriet is Stanley Park! Dit geweldige park biedt allerlei trails waar je kan fietsen en wandelen, er is een strandje en het park biedt ook ruimte aan het aquarium waar ik vele uren doorbreng met kijken naar beluga’s, een enorme octopus, dolfijnen en allerlei tropische vissen (nee, dat is niet saai, maar echt fascinerend!). Meiden, zet Vancouver ook op je lijstje van leuke steden om te shoppen! Om praktische en budgettaire reden heb ik mijn “shop-zintuig” uitgezet en dat heeft me tot nu toe nog geen moeite gekost, maar nu moet ik toch wel even de tanden op elkaar zetten :-), ik “trakteer” mezelf wel op een kappersbezoek zodat het pruikje er weer netjes bij hangt. Vancouver heeft verschillende leuke buurtjes, maar waarschijnlijk drijft het vooruitzicht dat ik in de komende dagen vooral heel veel in vliegtuigen en op vliegvelden zal zitten, me enigszins onderbewust vooral richting Stanley Park waar ik veel tijd doorbreng met wandelen in het park en de zogenaamde “seawall” die rondom het park heen loopt, een wandeling van zo’n ca. 9 km.

Dan is het toch 27 oktober, de dag dat ik “goodbye” moet zeggen tegen Canada. Wat kan ik terugkijken op een fantastische 9 weken met ontzettend veel hoogtepunten! Ik heb zoveel dingen gedaan waar ik een enorm blij van werd en geweldige mensen ontmoet! Ik weet weer helemaal waarom ik reizen zo leuk vind! Je leeft weliswaar uit een koffer, maar geen dag is het zelfde!

Zoals bekend doe ik in mijn reis 3 landen aan, Canada, Australië en Nieuw Zeeland (4 als ik Singapore aan het einde meereken). Ik heb hiervoor een “ticket-round-the-world” gekocht en in ieder geval mijn reisdagen vastgelegd. De vluchten worden uitgevoerd door verschillende airlines maar verenigd in Skyteam, waaronder KLM en Delta. Ondanks dat ik oorspronkelijk een vlucht van Vancouver naar Sydney, met een overstap in LA heb geboekt, denkt Delta daar (vanuit kosten oogpunt) anders over en gooit er allerlei domestic flights in de US tussendoor. Ik ben niet geheel gelukkig met deze wijzigingen, maar heb weinig keus dus laat het allemaal maar gebeuren, aan alles komt een eind, niet waar! Ik moet zeggen dat invliegen over LA in de avond wel een van de spectaculairste landingen was die ik ooit heb meegemaakt. De stad spreidt zich uit als een enorme deken van duizenden en duizenden lichtjes, het was een prachtig gezicht.

Inmiddels ben ik zo moe dat tegen de tijd dat ik op mijn vlucht van 14 uur naar Sydney zit, ik direct in slaap val. Ik heb mijn stoel ge-upgrade naar Economy Plus en daar ben ik wel heel blij om. Van de 14 uur slaap ik ongeveer 7 uur, de rest kijk ik naar films en ik klets met mijn buurman. Een 80 jarige Amerikaan die ruim 40 jaar gewerkt heeft als luchtvaart technicus en we praten uitgebreid over de ontwikkeling van vliegtuigen en wat er allemaal veranderd is. Erg interessant! Maar dan komt de Australische kust in zicht en ik kan er niks aan doen, maar ik krijg een grijns van oor tot oor op mijn gezicht! Waarschijnlijk zal Nieuw Zeeland nog iets meer aanvoelen als “thuiskomen”, maar de aanblik van Sydney maakt me ook al heel blij. De afhandeling bij de douane gaat wat vlotter en vriendelijker dan in Canada en dan sta ik toch echt op Australisch grondgebied! Het is nog vroeg in de ochtend, maar het zonnetje schijnt al lekker. Ver hoef ik niet te gaan, want de volgende dag vlieg ik door naar Broome aan de westkust van Australië en dus heeft het niet veel zin om naar de stad te gaan. Ik heb een comfortabel hotel tegenover de vertrek hal geboekt waar ik direct terecht kan in een kamer. Ik gun mezelf een kort dutje en ga een uurtje de gym in om de spieren weer een beetje op gang te brengen. Om toch zo snel mogelijk in het Australische ritme te komen, duik ik redelijk op tijd mijn bed in en gelukkig slaap ik de hele nacht door.

De wekker gaat bovendien op tijd want ik heb een vlucht naar Broome. Het tijdsverschil tussen Vancouver en Sydney was al 19 uur, daar komen nog eens 3 uur bij, want in WA (West Australia) is het weer 3 uur vroeger dan in NSW (New South Wales). Ik kijk erg uit naar mijn bezoek aan Broome, want het betekent dat ik mijn vriendin Narelle na 4 jaar weer zal zien. Na een prima verlopen vlucht, met een tussenstop in Perth, kan ik haar eindelijk een enorme knuffel geven!

Het is warm in Broome, ongeveer 35 graden, dat is wel even een overgang! De dag van mijn aankomst kletsen we vooral heel veel, gaan ergens lekker wat eten en na een kort dutje zitten we om middernacht klaar voor de finale rugby, Australië tegen Nieuw Zeeland. Narelle’s flatmate (“flatten” is in Australië en Nieuw Zeeland een normaal begrip, hetzelfde als voor ons op kamers wonen tijdens de studietijd, hier wordt het nog steeds gedaan als de studenten leeftijd allang gepasseerd is) David is ook aangeschoven. Gedrieën kijken we een mooie pot, waarbij The All Blacks (NZ) te sterk zijn voor de Wallabies (AU) en ik juich uitgebreid voor “mijn club”, die wederom wereld kampioen worden :-)!

De volgende dag staan we allemaal op tijd naast ons bed, want we gaan op “an adventure” een camping trip richting Gibb River Road, dit is de ware Australische Outback. Dit zou ik alleen nooit kunnen doen, maar met 2 Aussies die bekend zijn in The Kimberly’s is dit natuurlijk een fantastische kans. Een dergelijke trip heeft wel enige voorbereiding nodig, maar zoals gezegd hebben Narelle en David dit al eerder gedaan. In de 4x4 van David uitgerust met allerlei handigheden voor het kamperen in The Outback gaan we op weg. Ik weet dat ik die nacht in een zogenaamde “swag” zal slapen, ik denk dat ik dit het beste kan omschrijven als een soort luchtbed/slaapzak combi met een “dakje” (hoewel er ook swag zijn zonder dit dakje, Narelle slaapt hierin en ik vind haar enorm dapper dat zou ik niet durven), het is in ieder geval veel kleiner dan een tent.

We koersen eerst richting Derby, een “town” ruim 200 km van Broome. Hiervoor volgen we National Highway 1 en rijden we nog op asfalt, maar om The Outback in te gaan, zullen we uiteindelijk op dirt roads gaan rijden. Ja, haal je “Flying Doctors” herinneringen maar even van stal, zo ziet het eruit, rood, stoffig en als je pech hebt “muddy”, want the wet season is aangebroken en als het regent, dan regent het hard! In Derby tanken we bij en gaan vervolgens op weg richting Windjana Gorge. David is een uitstekende chauffeur en hoewel het enig stuurwerk vereist van zijn kant, rijden we met een rode stofwolk achter ons aan, relaxt door het Australische landschap. De airconditioning staat hoog, want de temperatuur meter geeft inmiddels 40 graden aan. Bij Windjana Gorge aangekomen, sprayen we ons eerst van top tot teen in met anti-fly spray maar desondanks doen we bijna onafgebroken “the Australian wave” (heen en weer zwaaien van je hand voor je gezicht om de vliegen te verjagen). Na al het water wat we hebben gedronken onderweg, maken we ook een sanitaire stop en dit kan zelfs op een beschaafde manier, want er staan 2 toilet gebouwtjes. Als ik deksel van de toilet open, staat ik oog in oog met een felgroene grote kikker, hij ziet er heel schattig uit en blijft onverstoorbaar zitten. Het andere toilet dan maar, maar niet voordat ik eerst foto’s heb gemaakt van “Bob the frog” zoals Narelle en ik hem dopen. Een redelijke korte wandeling, waar ik ook nog een enorme lizzard zie wegwandelen, brengt ons naar de gorge welke wordt bewoond door…..krokodillen. Er liggen wel zo’n 20 krokodillen aan het wateroppervlak en aan de kant. Een beetje angstig blijf ik achter David “schuilen”, maar de crocs zijn “angstiger” voor ons dan wij voor hen en als we dichterbij komen, schuiven ze achteruit terug in het water. Let wel, ik heb het hier over freshwater crocs en niet over zoutwater, de zogenaamde salty’s. David, type “zelfs voor de duvel nog niet bang” geeft aan dat ook hij zich niet zo dichtbij bij een salty zou wagen, want deze crocs zijn erg agressief en komen achter je aan. Ze vertellen me terloops dat enige weken daarvoor na een enorme regenbui waarbij het water zodanig was gestegen dat de crocs makkelijker aan land konden komen, er een 3 meter lange salty is gevonden langs de kant van de weg midden in Broome…..brrrrrr. Een van de crocs heeft inmiddels wat te eten gescoord en het is fascinerend om te zien hoe dit wordt opgeschrokt.

Even later zitten we weer in de auto op naar ons volgende bestemming, Bell Gorge. Overigens bevinden zich ook in dit gedeelte van Australië grote cattle farms (stations). De koeien lopen los, er zijn geen hekken dus je moet constant kijken of er geen koeien (of kangaroes, maar die komen meer tevoorschijn tijdens zonsondergang en in het donker) op de “weg” staan. Om de koeien bijeen te drijven worden kleine helikopters ingezet, want het vee spreidt zich uit over de enorme oppervlakte. Veel koeien zijn zo mager dat ik me bijna niet kan voorstellen dat ze veel zullen opleveren. Narelle vertelt me dat deze koeien ook niet voor de Australische markt worden verkocht maar “overseas” gaan. Overigens zien we de volgende dag hoe een helikopter het vee bijeen drijft, ik vind het geweldig dat ik dit allemaal mee maak!

Bij Bell Gorge aangekomen staat ons een pittige wandeling te wachten die ons naar de gorge zal brengen. Ik vind het best spannend, want realiteit is dat ik in Australië ben, in The Outback, thuisbasis van heel veel slangen en spinnen. David gaat voorop maar waarschuwt me wel goed op te letten waar ik mijn voeten neerzet. Ik kan ook niet anders dan naar de grond kijken want het is een pad vol met grote en kleine rotsblokken. Gelukkig weet Narelle wat ze moet doen bij een slangenbeet, maar ik ga er vanuit dat de slangen ons met rust laten en zonder kleerscheuren komen we even later bij het water aan. Het mooie diepe gedeelte ligt echter achter een flink rots die we over moeten klauteren. Het is een hele klim en ik maak een diepe buiging voor Narelle die 20 jaar ouder is dan ik, maar toch heel dapper over de rotsen klimt. Uiteindelijk liggen we dan toch in het heerlijke water en we zijn het er alle drie over eens dat het de klim meer dan waard is. De gorge is omgeven door de rotsen en een waterval klatert naar beneden, het is een plaatje. Geen krokodillen, slangen of dergelijke in het water, hooguit wat visjes maar die doen weinig kwaad. Na een tijdje te hebben rond gespetterd klimmen we weer terug en we zijn het eens dat het biertje straks op de campsite heerlijk zal smaken.

Op het kampeer terrein staan ook weer 2 wc-tjes en een blokje met 3 douches. Het water is koud, maar dat is ook het enige wat je wil met 40 graden. We slaan ons kamp op, het is inmiddels donker en we drinken biertjes en eten lekkere hapjes en kijken naar de sterren, die zijn erg genoeg. Wanneer ik vlak voordat ik in mijn swag kruip nog even naar de toilet loop, zie ik een enorme zwarte spin…brrrrr, dit vind ik niet zo grappig. Met een grote boog loop ik erom heen, David lacht me keihard uit, maar Narelle en hij geven wel aan dit niet zo’n lieverdje is, hoewel niet giftig. Ik ben waarschijnlijk te moe want wanneer ik in mijn swag lig, val ik onmiddellijk in slaap. Ik word wel een paar keer wakker en hoor van alles ritselen, maar ik ben helemaal ingepakt in mijn swag en hoewel het erg warm is, peins ik er niet over deze open te ritsen en zo waan ik me veilig…ja, ja, ik weet het, ik ben een held op sokken :-)!

De volgende ochtend worden we om half 6 gewekt door krijsende vogels en een uur later zitten we weer in de auto. We rijden weer richting Bell Gorge waar we nogmaals richting het water gaan. Hoewel de spin van gisteravond inmiddels monsterachtige vormen heeft aangenomen en we het over 10 meter lange slangen hebben (overdrijven is een kunst), loop ik nu voorop en ben ik op “snake watch” :-), maar we kletsen en lachen zo hard, dat ze waarschijnlijk allemaal gevlucht zijn. Na weer een uurtje in de gorge rijden we richting een andere gorge, hier en daar moeten we door een creek heen en het water spat over de auto, Narelle en ik vinden het prachtig! Bij Lennard River Gorge aangekomen gaan we op weg, maar hier hebben we ons lelijk verkeken. Het pad is steil en erg rotsachtig en het is moordend heet, op het hoogste punt zien we ook dat de gorge droog staat. We draaien ons om en zijn heel blij als we terug bij de auto zijn en de airco weer in kunnen. We hebben weer heel wat kilometers voor de boeg terug naar Broome. Overigens ben ik op zowel de heen- als de terugweg gefascineerd door de enorme termieten heuvels. Deze “bouwwerken” staan echt overal en sommige zijn echt gigantisch groot! Het lijken wel complete dorpen (de grappigste zijn overigens degene die ik vandaag gezien heb op mijn route naar Port Hedland waar ik nu ben. Van een afstand dacht ik eerst dat er mensen aan de kant van de weg stonden, maar de heuvels zijn opgesierd door hoeden en mijnwerkershelmen, want PH en omgeving zijn echte “mining” plaatsen in Australië). Op de terugreis begint het even heel hard te regenen, maar gelukkig zitten we op asfalt, de auto wordt in ieder geval weer een beetje schoongespoeld. ’s Avonds liggen we alle drie vroeg voor apegapen, best vermoeiend zo’n Outback trip maar wat was het ontzettend gaaf!!

De rest van mijn dagen in Broome zijn erg relaxt, ik heb toch nog wel een beetje een jetlag en het is bovendien veel te warm om veel te doen. Ik breng twee dagen door op Cable Beach, waar ik ondanks factor 50 enigszins in een kreeftje verander. Er woont van alles in het water, maar ik ga toch lekker de zee in. Broome is een toeristische plaats met veel leuke winkeltjes, mooie resorts (we sneaken binnen bij een resort om gebruik te maken van de pool, eigenlijk alleen voor resort gasten…) en een paar leuke restaurants.

Ik heb het met Narelle en David ook uitgebreid over de indiginous people, the Aboriginals, en de problemen die er zijn en dat zijn er een hoop. Het is best schokkend om te zien dat ze niet veel anders doen dan in parken in de schaduw zitten en drinken, zowel vrouwen als mannen. Ze zijn vooral luidruchtig naar elkaar, mij doen ze geen vlieg kwaad, hoewel Narelle me wel wat waarschuwingen mee geeft om bij ze uit de buurt te blijven. Zij werkt in een ziekenhuis en heeft dagelijks met ze te maken dus ik neem het ter harte.

Mijn laatste dag in Broome breekt aan, ik haal mijn huurauto op en leg een voorraadje aan met water en eten, want dorpjes/winkels zal ik voorlopig weinig zien, afgezien van 2 Road Houses, met vele kilometers daar tussen. WA is veel dunner bevolkt en veel meer remote dan de oostkust (en daar heb je al hele stukken waar weinig tot niets is, bedenk dat in dit enorme land maar 25 miljoen mensen wonen!), hele stukken heb ik geen telefoonbereik en wifi is al helemaal ondenkbaar. Ik houd via sms wel contact met Narelle en David, zodra ik reception heb, zodat ze in ieder geval weten dat alles goed gaat. De ruim 600 kilometer van Broome naar Port Hedland breek ik door 2 nachtjes te verblijven in een huisje aan Eighty Mile Beach, werkelijk in de middle of nowhere en alleen te bereiken door een dirt road van (gelukkig maar) 10 kilometer lang en in redelijke staat. Mijn glanzende grijze auto is inmiddels wel verpakt in een jasje van rood stof. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn voor de chauffeurs van de road trains, trucks met soms wel 3 of 4 aanhangers, om op deze dirt roads te rijden, wat lijkt me dat afzien.
Ondanks dat het erg afgelegen is, is het wel mooi bij Eighty Mile Beach. Een enorm strand en de zee blauwer dan blauw. De zonsondergangen waren spectaculair en ik zag twee grote zeeschildpadden hun kop uit het water opsteken, waar ik erg blij van werd! Inmiddels ben ik dus in Port Hedland, niet echt het mooiste plaatsje in Australië, alles is hier gehuld in een rode waas. Zoals gezegd is de mining industry hier "big" en draait het daar om. Mijn hotel is wel erg comfortabel en bovendien ben ik weer verbonden met de buitenwereld!! G’day mate!!